| |
Απόμερα στις άκρες των αιώνων
σε κράσπεδα αρχαίων σ’ αγαπώ
στα απότομα, των λίγων και των μόνων
επέλεξα να βγω και να κοπώ.
Σε τέτοιο συνοθύλευμα ανέμων
ποια Κίρκη μου να βρω, ποια Καλυψώ
ματώθηκα στα όρη των πολέμων
στης λησμονιάς το νύχι το γαμψό
Στις άκρες, στις βαθιές τις εποχές σου
τα όνειρα μου λεν να μη μαδώ
ξανά να τις μετρώ τι ενοχές σου
τα λάθη που έχουν γίνει να τα δω,
του έρωτα ν’ ανοίξω το κοχύλι
ν’ ανάβω στο κορμί σου τις φωτιές
πηγάδι να γινούν τα δυό μου χείλη
την δίψα σου να σβήνεις τις νυχτιές.
Στο γέρμα ενός ήλιου καβαλάρη
στη ρίζα κάποιου δέντρου με καρπό
τα δυό κορμιά να γίνονται κουβάρι
πνιγμένα σε ιαχές του σ’ αγαπώ.
Στης μνήμης την αυγή, κι όχι στην λήθη
σε αναλαμπή της νύχτας αστρική
να γράφουν της καρδιάς το παραμύθι
με μια ανατριχίλα ερωτική
Απόμερα στις άκρες των αιώνων
το βλέμμα σου σαν άστρο τ’ ουρανού
κινά από τις βάσεις των πυλώνων
και φτάνει στ’ αετώματα του νου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
