| |
Η μοναξια μου, στα παλια δινει αναφορες
και στο μακρυ τραγουδι της, φερνω βαριες στροφες
μονολογει το χαλι μου γυμνο απο στολιδια
και ξεδιπλωνει αγραφα χαρτια σαν κρυα φιδια.
στεγνα με δινει στα παλια σαν πονηρος ρουφιανος
πως ταχα ειμαι ανεραστος και της χαρας ζητιανος
πως με υποκαταστατα τα παθη μου ζαλιζω
πως μερα νυχτα λαχταρω αυτα που ταχα βριζω.
τοτε που ερωτευομουνα, τοτε που αγαπουσα
τοτε που αναρωτιομουνα, τοτε που αντιδρουσα
τοτε που δε σκεφτομουνα, τοτε που δε μασουσα
τοτε που ονειρευομουνα, τοτε... τοτε που ζουσα.
λεει πως φοβαμαι τις βραδιες που φεγγει η σεληνη
πως ξενυχταω με ποτο που πινω και με πινει
οτι τα ασματα σκυλιων γουσταρω με τα χιλια
και στα βαρια ζειμπεκικα, εγω παταω σταφυλια.
πως κλαιω μες στα βραδια μου τα ερημα και μονα
πως το φιλι ειν' εξαιρεση στο γκριζο μου κανονα
πως εχω ως τωρα καταπιει δυο τρεις βιβλιοθηκες
πως τα συρταρια της καρδιας γιναν ταινιοθηκες.
πως τωρα παω γηπεδο αντι για ροκ παρτακια
πως ειμαι αυτο που γελαγα, ερειπιο με σακακια
οτι η επανασταση σκονιστηκε στο ραφι
και στο γαλαζιο, σαπισε το κοκκινο αγκαθι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
