Ένα αρκετά παλιό τραγούδι μου...Όμως του χρωστάω πολλά!Το ξέρω δεν είναι και από τα καλύτερα...αλλά έχει ιδιαίτερη συναισθηματική αξία! ʼλλη μια ζεϊμπεκιά...!
Εγώ έχω δει αετούς
να πετάν πολύ ψηλά
και κάποια σκάγια από κυνηγούς
να τους πετυχαίνουν στη καρδιά.
Και να πέφτουνε στ χώμα και να σπαρταράνε
μα το όνομα του κυνηγού ποτέ να μην ξεχνάνε.
Όχι για να τον εκδικηθούν
όχι για να τον πονέσουν
αλλά γιατί είναι οι μόνοι που μπορούν
εύκολα να συγχωρέσουν.
Και εγώ είμαι ένας αετός
που στο χώμα έχω πέσει
τον ήλιο βλέπω μοναχός
αφού για μένα δεν θα ξαναφέξει.
Τα λόγια σου ήταν τα σκάγια
και η μορφή σου το τουφέκι
και αν τώρα είμαι κομμάτια
σε έχω συγχωρέσει.
R:
Κλείστε λοιπόν τους αετούς
σε κλουβιά να μην πετάνε
να μην χτυπιούνται από κυνηγούς
να μην αβάσταχτα πονάνε.
Κλείστε τους σε ένα κλουβί χρυσό
όλους μαζεμένους
και το κλειδί να το έχω εγώ
ο πιο βαριά τραυματισμένος.
Εγώ που πόνεσα πολύ
εμένα που η καρδιά μου σπαρταράει
τώρα που φεύγω απ' τη ζωή
δεν θέλω άλλον να δω να πονάει.
Να νιώθει ότι ένιωσα και εγώ
και εύκολα να δακρύζει
βλέπεις από τη μοίρα είναι γραφτό
ότι αγαπάς να σε τσακίζει.
