| |
Ωσάν τα πρωινά, τ' ανήμερα θεριά της κόλασης,
απ' τη φωτιά, τα σίδερα και τα ελατήρια,
ξεπηδούν ανήσυχες βουλές και μήνυμα σκορπάει
στ' οστέινο κλουβί, ο Αρχιεργάτης
και μονομιάς στα μάτια τους
βλέπεις ελπίδα σαν μια σπίθα ζωής,
Στα μάτια τους τη βλέπω κι εγώ και λευτερώνομαι...
Ωσάν τα μικρά πουλάκια που ράμφος φοβισμένο
απ' τη φωλιά προβάλλουν,
τη μάνα για τροφή ανήσυχα ζητούν
έτσι προσπαθώ κι εγώ, ρωτάω να καταλάβω
γιατί τα όπλα πιάνουμε και πόλεμο αρχινούμε
Και τώρα δα αυτό, που χρόνια το ευχόμουν,
τρομάζω και κατάματα να το κοιτάξω δε μπορώ...
Μαζί με τις φωνές, τις άγριες και μεταλλικές
π' ανθρώπινες στα λόγια μόνο μοιάζουν,
ενώνω την αδύναμη κραυγή μου μεσ' το πλήθος
κι αλήθεια συνεπαίρνομαι, στο βουητό βυθίζομαι
το άναρθρο, το επίμονο, το ενοχλητικό
για τους απλούς, φιλήσυχους και "έντιμους" πολίτες...
Με δόρατα από χάρτινες, εύθραυστες προκηρύξεις
και ξίφη διαβεβαιώσεων χιλιοειπωμένων,
παίρνουμε τώρα το βουνό που βγάζει στους ανέμους,
τους έρημους, τους ξένους, της πείνας και της προσφυγιάς
Τα βήματα καμπανιαστά ηχούνε στα λιθάρια
τα πέτρινα, πλησιάζοντας στην κεντρική πλατεία
Στην πόλη βλέπουν οι αδαείς, ειρωνικά γελάνε
και τα παραθυρόφυλλα σφαλίζουν με μανία
Μην και ταράξει τα νερά, η βροντερή φωνή μας,
τ' ατάραχα "φιλήσυχα", νερά του σπιτικού τους...
Κι έτσι βαδίζουμε μπροστά, εγώ πλάι στη σημαία,
βλέπω στα δίπλα μου ζερβά, μια νέα που κραυγάζει
και παίρνω δύναμη, ψυχή, ανάσα και κουράγιο
Φτάνουμε τα χιλιόμετρα που έπρεπε να πούμε
και να διαλαλήσουμε τ' ανόθευτο το δίκιο
όταν εφανερώνονται, τ' άλογα της αβύσσου
Οι πέτρες μας παγώσανε, τα λόγια μας καήκαν,
το αίμα μου που έβραζε, σταμάτησε να ρέει
και η καρδιά φοβήθηκε, θαρρείς μην την ακούσουν
κι έπαψε τα μηνύματα στα νεύρα μου να στέλνει...
'Αστραψε τα δόντια του το φοβερό θηρίο,
γυαλίσανε τα μάτια του κι έβγαλε απ' τα χέρια
σύρματα αγκαθωτά, εμάς για να μαντρώσει
'Εψαχνα να 'βρω δίπλα μου, όσους με αγκαλιάζαν
και με χτυπούσαν φιλικά, στον ώμο για να πάω
και βρήκα τα κουφάρια τους, τ' άψυχα σώματά τους,
να χάσκουν άδεια απ' όνειρα, με ανοιχτά τα μάτια,
να στέλνουνε στον ουρανό, ύστατο πόνου δάκρυ
και μείναμε μονάχοι...
Γλώσσες το τέρας πέταγε, φωτιάς ολόγυρά του
λυσσούσε για να καταπιεί τ' αδύναμα κορμιά μας
Μέσα στην τόση ταραχή, ρώτησα την Αλήθεια
με ποιο της φύσης άραγε, στοιχειό να πολεμάω ;
Και κούφια μεσ' τα αίματα, αντήχησε πνιγμένη,
φωνή δεκάδων άμοιρων, νεκρών απατημένων :
"Είσαι στ' αλήθεια τόσος δα κι έχεις μυαλό χαμένο
για να τα βάζεις με θεριό, σαν το Κατεστημένο"
Παντού τριγύρω χάνονταν, αγωνιστές και πόθοι
στα γρήγορα πλησίασε και η δικιά μου ώρα
Ερχόταν καταπάνω μου, μου τέλειωσ' ο αέρας
φώναζα και χτυπιόμουνα, άφριζα από τη δίψα...
...πετάχτηκα στα ξαφνικά, ένιωσα πια ν' ανοίγουν
του Ύπνου τα πέπλα τα θολά, τα ονειροφορτωμένα,
ξημέρωσε και μπόρεσα, να δω πιο καθαρά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
