| |
ΚόκκινοΜαύρο
20-12-2017 @ 10:50 | Κι απ’ της γεροντικής αγάπης πιο άτιμη
Η δύστροπη γεροντική ζωντάνια....
Αληθινό πέρα για πέρα, χώρο, ας κάνουμε, για νέο αίμα κι ας νιώθουμε ακμαίοι και νέοι...
::up.:: ::up.:: | | kotsani
20-12-2017 @ 12:51 | Μπράβο Άννα! Κι ας γράφτηκε ενάμισι αιώνα πριν, εξακολουθεί να είναι πρόβλημα, ειδικά με τους ιθύνοντες... ::hug.:: ::hug.::
| | ΚόκκινοΜαύρο
20-12-2017 @ 13:06 | Δε μας ανήκει τίποτα σε αυτή τη ζωή, από τα παιδιά μας είναι δανεική, κι αυτά, χώρο στα εγγόνια μας θα κάνουν κάποια στιγμή...Η ροή της ζωής Γιώργο! ::hug.:: | | Aρίστη Σιδηροκαστρίτη
20-12-2017 @ 15:03 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Άηχος
20-12-2017 @ 21:28 | ::up.:: ::up.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
20-12-2017 @ 23:27 | Εξαιρετικό!! Γιούρκα, δυο φορές το ένοιωσα εγώ........βλέπεις περνούν τα χρόνια..........να περάσεις όμορφα. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
