| |
Ξέρεις υπάρχουν κ τα όνειρα εκείνα
Που κάνουν όσοι την μοναξιά αγάπησαν
Γιατί ενώ τα πάντα στα χέρια τους κρατούσαν
Για ένα τίποτα πήγαν και αμάρτησαν
Και στις σκιές του κόσμου τούτου τριγυρνάν
Ανάμεσα σε ερείπια και χαλάσματα
Μα κάτι που μοιάζει αγάπη τις νύχτες τους ξοδεύουν
Μα μόνοι πάντα μένουν τα χαράματα
Στέκουν ακίνητοι και χαζεύουν τα βαγόνια
μα ποτέ τους δεν χώρεσαν σε κανένα
και άσπρισαν τα χρόνια τους εκεί να περιμένουν
μα πέρναγαν μπροστά από τα μάτια τους τα τρένα
και στο τέλος πάντα τους έμενε ένας αναστεναγμός
και ένα γαμώτο που κολλούσε στο λαιμό τους
γατί δεν τόλμησαν να μπούνε δίχως εισιτήριο
σε ένα όνειρο κι ας ήταν δανεικό τους
‘Έτσι είμαι μάτια μου και εγώ
Πάντα έψαχνα το κλειδί για την αυλή του παραδείσου
Και έπεφτα πάνω σε αγάπες που απλά
Με έσπρωχναν και με τσάκιζαν στα μαύρα της αβύσσου
‘Έτσι είμαι μάτια μου και εγώ
Στις ψυχή μου τα σκοτάδια τι να ψάξω
Μου έχουν σπάσει τα φτερά και δεν μπορώ
Όσο κι αν προσπαθώ δίπλα σου να πετάξω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
