| |
Ποτέ δε σκέφτηκε να αφήσει αυτόν τον χάρτη,
πλημμυρισμένο απο του χρόνου την βροχή,
κάθε στάλα πάνω του έχει αφήσει,
μια μνήμη που χει κλέψει απ την ψυχή.
Μονοπάτια απο την αύρα του αέρα,
και απο άστρα που χουν λιώσει σε φιλιά,
και οδηγούνε πάντα σε υποσχέσεις,
που δε λέγονται με λέξεις ή γραπτά.
Αυτόν τον σιωπηλό του θησαυρό,
απρόσωπο σαν πάχνη απο δροσιά,
τον έχει στα ρουθούνια ποτισμένο,
και του λέει να σκάψει πιο ψηλά.
Σκέφτηκε μήπως σαν σειρήνα,
αυτός ο χάρτης ο παλιός,
τον ξεγελά σε κύκλους και ότι χάνει,
το μέλλον σαν να είναι αφρός.
Δεν μπορεί να αφήσει το μελάνι,
της ιστορίας μιας ηλεκτρικής ψυχής ψυχής,
μα η αστραπή πότε της δεν χτυπάει,
στο ίδιο μέρος της γραμμής.
Πάρε την πένα γέμισε την,
απο αυτό το μαγικό υλικό,
στις φλέβες του μονάχα ρέει,
και κάθε μέτωπο ανοιχτό.
Ύστερα απλώς θα ζωγραφίσει,
ότι αυτός κι εσύ επιθυμείς,
θα είσαι εκεί που θα φωτίσει,
του σύμπαντος η επόμενη αστραπή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
