| |
Σαν είδα τις φτερούγες τους σπασμένες,
Έκατσα στο χώμα καταγής,
Κόσμος μισός... ολόκληρος κανείς.
Ψιθύρισα κρυφά στον εαυτό μου, -Σκάσε! κουβέντα μην τους πεις!
Τώρα που άνθισαν οι λεβάντες στα χωράφια
Και ο ήλιος είναι πιο ζεστός .
Θα πετάξω τα βιβλία από τα ράφια
Ο νους πεινάει και διψάει αδειανός
Ρωτάω ένα μυρμήγκι...αν είναι εντάξει
Εκείνο τον μασάει τον καιρό...
Μα τα παιδιά μου δεν αντέχουν μες στην τάξη
θέλουν να τρέξουν και να πιάσουν το φευγιό
Ψάχνω στα σύννεφα να βρω την λύση
Σαν συρρικνώνουν της ζωής την καταχνιά...
Στην γαλαρία η αλήθεια με έχει αφήσει ..
Εκεί η θέα σκάβει στα βαθιά..
Δεν θέλω μετάλλια, βραβεία
Να με μετράνε να μου δώσουν βαθμό
Λιτά ζητάω ισοτιμία
Και ενηλίκους με παιδικό καημό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
