| |
| | Να ονειρεύομαι..άνθρωποι |  | | | Καλημέρα φίλοι μου, δεν θα προσθέσω κάτι εδώ θα ήταν περιττό, μόνον ότι σας ευχαριστώ πάντα όλους. | | |
Σαν δεν βυζαίναμε, της μάνας μας το γάλα
περίσσευε η συμπόνοια, τ` ανθρώπινα..διχάλα.
χώμα είχαμε για σπίτι, κρεβάτι το κασόνι
δεν είχαμε ένα παραθύρι, να δούμε αν ξημερώνει.
Γίνονταν τα δάκρυα καρφιά, να μας πονάνε αιώνια
η απουσία ένας πνιγμός, στ άγουρα μας χρόνια
ψωμί με λάδι παρηγόρια μας κι ας ήταν δανεικό
μήτε καντήλι είχαμε, για γράμμα στο θεό.
Μήτε Θεό, μήτε άνθρωπο κι έμπαζαν τα σανίδια
αγιάζι μέσα στη ψυχή, βιός...δώδεκα γίδια
δεν είχαμε πατέρα πλάστη, να φτιάξει μια φτερούγα
μόνο μια μάνα ορφανή, φωνάζαμε στη ρούγα.
Κουτσουρεμένα τα κλαριά, κουτσουρεμένα όνειρα
μαύρο τσεμπέρι στη καρδιά κι άκουγες..τα κακόμοιρα!!
κακόμοιρα..που` χαν θεό, της μάνας τους τα χέρια
το μόχθο είχαν στολίδια, δικά μας καντηλέρια.
Τη δημοσιά..πήραμε νωρίς, στα γυαλιά οι λύκοι
τιμή, ήθος και δίκαιο, μάνας χρυσή διαθήκη
κι έτρεξε αίμα ποταμός, ελεημοσύνη, της πληγής
έγινε τ` άδικο δύναμη και νάμα της πηγής.
Κι όσο μας κυνηγούσανε, κείνα τα λουστρινάκια
στη θύμηση μια μαχαιριά, της φτώχειας μας ανθάκια
κρινάκια..μεις τα κάναμε, να` χει μοσχοβολιά η πλάση
κι ήταν το χάδι, της καρδιάς, γλυκό φιλί σε τάσι.
Χίλια χρόνια ο αγώνας μας, μάνα..καλή μου μάνα!!!!!!!!!!!!!!!!!!
νιώθω δεν μας εχάιδεψες, μα ήσουν η καμπάνα
φτωχή ξερή κι αγράμματη, με στέρηση στα χείλη
Μάνα μου, συ περήφανη, ήσουν χρυσό καντήλι.
Κι ας μην το είχαμε ποτέ, σαν τα καλά τα σπίτια
μας άφησες...το λαδικό!! για φλόγα μες στα στήθια
στις λεωφόρους της ζωής, κάθε βήμα..και μπορώ
στ αγκάθια της διαδρομής, καρφί, Και στο σταυρό.
Μας σταύρωσαν μια και δυο,απληστίας , τ` ανθρωπινά
τα τρυφερά τα χρόνια μας, δεν είχαν Ωσαννά
τα παραθύρια ανοίξαμε, που μόνο η ψυχή ανοίγει
στάλα, τη στάλα χτίσαμε, με μνήμες να τυλίγει...
Τ` ονείρατα!! που χάσαμε!! κει που δεν έβλεπες Ήλιο
κάναμε την πληγή, ζωή, τον άνθρωπο!! βασίλειο
μάνα, αυτό μας δίδαξες, στου ελείμματος το βύζαγμα
σαν είχες ένα η φτωχή, το` δινες κι ήταν δίδαγμα
Σαν γίναν οι ρίζες βαθιές, ήρθαν του κόσμου τα πουλιά
κι έπεσαν τα τοιχεία, τα γλυκομίλητα βιολιά
στη σπηλιά, αντηχούνε μάνα μου, πάνω κει στο κασόνι
το Ρέκβιεμ των δακρύων, ακούγεται στ` αλώνι
Στ αλώνι που` ναι το ψωμί, το στάχυ τ` Αλωνάρη
ένα βιολί που αντηχεί, θα μοιράσει χρυσό στάρι.
στα κούτσικα της οικουμένης, όλα μαζί...τα κακόμοιρα
ένα ζευγάρι λουστρινάκια!!! να` χουν περίσσια όνειρα
Να ονειρεύομαι...άνθρωποι!! μες στης σπηλιάς τη πόρτα
να` χω φτερά να υψωθώ, στων αστεριών τα φώτα.
26--1--2018---
Αδαμοπούλου Γεωργία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
26-01-2018 @ 01:01 | ::theos.:: ::hug.:: ::theos.:: | | Αγιοβλασιτης
26-01-2018 @ 01:12 | ::theos.:: | | inokrini
26-01-2018 @ 01:37 | !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::love.:: ::love.:: ::theos.:: | | Νέτα-σκέτα
26-01-2018 @ 05:41 | Οι παιδικές σου μνήμες σε έχουν στοιχειώσει και σε έκαναν ποιήτρια
Αυτός είναι ο πλούτος σου.Αύριο θα αναρτήσω κάτι για τη Μάνη σε
πεζό στυλ ,αφιερωμένο σε σένα γιατί έχεις μεγάλη καρδιά.
Σου συνιστώ πάντως να γίνεις λίγο πιο επιλεκτική και μη σπαταλιέσαι
συναισθηματικά άσκοπα .....για να γίνεις αρεστή σε κάποιους.
::rock.:: ::sneak.:: | | Μ.Ελμύρας
26-01-2018 @ 13:21 |
Κατάθεση μιάς όμορφης ψυχής!
::theos.:: ::hug.:: ::theos.:: | | γιώταινα
26-01-2018 @ 13:52 | ::theos.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
26-01-2018 @ 22:56 | Ευχαριστώ φίλοι μου....εμένα μου άρεσε πολύ γιατί μιλάει η ψυχή μου........να είστε πάντα καλά. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
