| |
| | Η καθ' ημάς ανατολή |  | | | Στη Σοφία | | |
Ι
Κοιμάμαι με τα μάτια μου ανοιχτά.
Τρέχει ο κόσμος μου, απλώνεται τριγύρω.
Κι αυτό το σώμα, που δεν δύναμαι να σύρω,
Ψάχνει έναν τρόπο και το πλήθος ξεγελά.
Τάχα πως ζει, τάχα η καρδιά του πως χτυπά,
Ποιος άλλωστε αδειάζει να προσέξει,
Περαστικούς που δεν προσφέρουν ούτε τέρψη,
Ούτε οδύνη. Μονάχα γνώριμη θωριά;
Είναι που ο θάνατος φαντάζει οριστικός,
Κι εγώ συνήθισα μονίμως να αναβάλλω,
Αυτό που όρισε η μοίρα πεπρωμένο.
Μην με ενοχλείς –της λέω- δεν έχω τι να βάλω.
Και μένει Αίολο το τέλος που προσμένω,
Σαν αρραβώνας νεαράς άνευ προικός.
ΙΙ
Δεν θα προστρέξω στη βοήθεια του Διός.
Την θεϊκή του φορεσιά θα απογυμνώσω.
Δεν έχει μείνει πια χρησμός να εκπληρώσω,
Ούτε και στάλα επουράνιου φωτός.
Μονάχα μέρες, αναμνήσεις και εικόνες,
Όσων αισθάνθηκα χωρίς ποτέ να ζήσω.
Σαν μήλο κόκκινο για να πρωταμαρτήσω,
Πριν μ’ εξορίσουν οι σεμνοί συνδαιτυμόνες.
Μια σάρκα, υπόστασης θνητής, το αντάλλαγμά μου,
Για μία γεύση, βιαστική, ελευθερίας.
Που δεν χωρά σε παραδείσιες αυλές.
Κι εγώ σου γράφω στο ψυχρό το λυκαυγές,
Συμπτώματα –θαρρείς- επιδημίας,
Που κατατρώει σιγά-σιγά τα λογικά μου.
ΙΙΙ
Πάει καιρός. Δεν απαντάς στα γράμματά μου.
Μου τα επιστρέφει ο ταχυδρόμος κάθε τόσο.
Το όνομά σου όλο ξεχνώ να συμπληρώσω.
Σαν όσο γράφω να μην ήτανε δικά μου.
Κι αυτή η ένδειξη, με κόκκινη σφραγίδα,
Για έναν άγνωστο μιλάει παραλήπτη.
Θαρρείς και βούληση Θεών μού αποκαλύπτει,
Σαν Βιβλικού συμβολισμού προμετωπίδα.
Διαβάζω χρόνια πια την ίδια εφημερίδα.
Φαντάσματα τις σκέψεις μου κυκλώνουν.
Το φως, από τις γρίλιες, λιγοστό.
Λένε στον θάνατο πως τα κορμιά παγώνουν.
Όσοι δεν έζησαν στον παραλογισμό,
Που δημιουργείται όταν πεθαίνει κάθε ελπίδα.
ΙV
Ξέρω που μένεις. Ξέρω και ποιον αγαπάς.
Κι αν γράφω λέξεις τι νομίζεις πώς σημαίνει;
Έρχεται η αλήθεια σαν κεντρί και μου προφταίνει.
Πώς έχει πέσει τώρα πια η καθ’ ημάς
Ανατολή, στα χέρια των Βαρβάρων.
Μες την σιωπή πενθώ και επιστρέφω.
Να υποκριθώ πως αυταπάτες δήθεν τρέφω,
Πριν ζαλιστώ στα δαχτυλίδια των τσιγάρων.
Άλλωστε η ποίηση θα ήταν περιττή,
Αν δεν εμπεριείχε εμπειρία ,
Στο πλάνεμα των –όποιων- θεατών .
Σαν της μαγείας η τεχνοτροπία,
-Με την συναίνεση ταχυδακτυλουργών-,
Σε κάθε νούμερο να ‘χε αποκαλυφθεί.
V
Ξημέρωσε. Στο τζάμι ψιχαλίζει.
Το φως του παντοδύναμου Κυρίου,
Σαν λάμπα, μοβ, παλιού κρεοπωλείου,
Τα έντομα, θανάσιμα, ζαλίζει.
Κι αυτός ο θάνατος ακόμα σε θυμίζει.
Θυσία του εθισμού σου ο πυρήνας.
Και εγώ σε ψάχνω στα σοκάκια της Αθήνας,
Καθώς η τρέλα κάθε βήμα μου ορίζει.
Όσα αισθάνομαι, αυτά με καταστρέφουν.
Που δεν κατάφερα ποτέ να αποδεχθώ,
Πως είσαι μούσα πια, απλώς, για κατευόδια.
Κι απ’ το κελί μου οφείλω να παραδεχθώ,
-Καθώς εκτίω την ποινή μου την ισόβια-,
Πως η αγάπη και το μίσος δεν απέχουν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Θάνο, αυτή η απώλεια ποτέ δεν θα γίνει συνήθειά μας...3/9/2016 | | | |
|
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
30-01-2018 @ 17:41 | Έγραψες ένα εξαιρετικό!! ποίημα, που δεν είναι εύκολο να το γράψει κανείς σωστά όλο,( από τα λίγα που ξέρω.).. μου φάνηκε υπέροχο, μπράβο καλή συνέχεια, περιμένω κι άλλα, Γεωργία. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | **Ηώς**
30-01-2018 @ 18:34 | Πέντε υπέροχα ερωτικά σονέτα !
μου άρεσαν ιδιαίτερα το 3ο και το τελευταίο...
https://www.youtube.com/watch?v=XTnw5aeZEbw&feature=youtu.be ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
