Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Ελάφι και κατάθλιψη (ευτυχισμένες μέρες)
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130577 Τραγούδια, 269412 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Ελάφι και κατάθλιψη (ευτυχισμένες μέρες)
 
-Το παρακάτω ημιτελές έργο είναι από μια ιστορία που μου διηγήθηκε ένας φίλος μου που είχε κόλλημα με ένα άσημο τότε τραγουδιστή,διάσημο σήμερα που πήρε την χρυσή αλυσίδα της μητέρας του,που την φόραγε καιρό και την έθαψε με μια φωτογραφία του τραγουδιστή με την ελπίδα ότι θα τον κατακτήσει.Δε ξέρω αν είναι folklore ή trash αλλά η έμπνευση μαζί με βιώματα και των τριών,του δημιουργού,του φίλου του δημιουργού και του τραγουδιστή ''μπορείς και χειρότερα'' είναι κοινά όπως η κατάθλιψη...Δε μπόρεσα να το ολοκληρώσω και λυπάμαι.Ίσως ήταν κάποια παρηγοριά.Καλή Ανάγνωση.


Πόσο ήθελα την αγάπη να ντυθείς.

Όπως το ελάφι διψά τη πηγή/
από το δηλητήριο να θεραπευτεί/
έτσι κι εγώ σε έλκω σε μένα/
έτσι κι εσύ διψάς για μένα.

(σε νιώθω γιατί εγώ σ' έπλασα/
όταν στο χώμα έκανε έρωτα ο χρυσός με την εικόνα σου.)

Από τότε σ' αγάπησα που ήσουν ένα είδωλο,
στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Τώρα η λύπη σου με καλεί τη νύχτα/
ο πόνος σου με καλεί τη νύχτα/
τα δάκρυα σου με καλούν τη νύχτα/
τι κι αν είσαι στη κορυφή;

(σε σκέφτομαι και με σκέφτεσαι/
σ' αγαπώ και μ' αγαπάς/
σ' αγκαλιάζω και μ' αγκαλιάζεις/

σε φιλώ κι ανταποδίδεις/
σου χαμογελώ και...
Όλα αυτά μυστικά...

Το ομολογώ και παράλληλα
κοιμόμαστε μαζί παράλληλα
δεν είναι τα ΚΟΡΜΙΑ σου
εγώ είμαι...

μα δε μπορώ να μιλήσω,
η φωνή μου είναι η σιωπή/
το θρόισμα των φύλλων/
επέστρεψε μόνο αν θες εμένα...

(όπως ποθεί το ελάφι/
έτσι με ποθείς
εμένα που είμαι ακόμη για σένα αγέννητος...


Τα γκρι μάτια σου μου λένε:
φοβάμαι μη χάσω το θαύμα

Τα γκρι μάτια σου και μια μελωδία
δείξε μου πως η αγάπη είναι εδώ/
Και πάψε επιτέλους να δραπετεύεις,
σαν λυπημένο ελάφι!

Ντύσου, είσαι γυμνός
σ' αγαπώ και στο φωνάζω
αυτό ίσως σε σώσει από την κόλαση...

-Υστερόγραφο
Ο φίλος μου σαν Δον Κιχώτης που κυνηγούσε ανεμόμυλους και φανταστικούς εχθρούς,που κι αν ηττήθηκε και έφαγε τα μούτρα του,πότε-πότε ελπίζει...ρομαντικός τυχοδιώκτης που ζει στο ροζ συννεφάκι του.Άραγε ο κόσμος έτσι είναι πιο ακίνδυνος;Μα πέρασαν εκείνες οι ευτυχισμένες μέρες,οι παχιές αγελάδες.Τώρα κάθε ανοησία δε συγχωρείται.Καλό ξημέρωμα!




 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 1
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

«Αυτό που κάνουμε δεν το καταλαβαίνουν ποτέ, μα μονάχα το επαινούν ή το κατηγορούν»
 
iokasth
03-02-2020 @ 14:42
Κρίμα, Τωρα το ειδα..τοσο διάστημα και ούτε ένα σχόλιο?
Μου άρεσε πολύ, δεν είναι απλό ,έχει βαθειά σκέψη και θα το ξαναδιαβάσω γιατι ειναι αξιόλογο.!!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο