Μα γιατι πρεπει στην ζωη μου παντα να βασανιζομαι;
ποτε επιτελους θα μπορεσω κι εγω να ησυχασω;
Για το μαρτυριο της ψυχης μου
ποτε θα βρω κι εγω την γαληνη;
Με ολα τα πραγματα θα πρεπει εγω να παλεψω
Εχω εμπλακει σε μια ατελειωτη διαμαχη
Στην ζωη μου πια δεν μπορω να κρατηθω
ουτε στον ρυθμο του πονου και της μοναξιας να μπω
Και αυτο επαναλαμβανεται καθως περνουν τα χρονια
αδιακοπα πηγαινοντας απο τον λικνο προς τον χαμο μου
μια ατελειωτη αναβαση μετα, μεγαλη πτωση
λυγιζοντας στο βαρος καποιου μεγαλου πονου
Νομιζω πως αν αγαπουσα ακομα κι αν μισουσα
το αστρο μου θα ηταν ισως πιο λαμπερο
Ισως και να κραταγα τον κοσμο στα χερια μου
και τα νοηματα του ουρανου να τα καταλαβαινα
Ελα λοιπον χωρις να μελεταμε αυτα που θα κανουμε οι δυο μας
καθως θα ταλαντευεται της τυχης το εκρεμες
χωρις να σκεφτομαστε και να μελαγχολουμε
Αδιακοπα απο το Τιποτα στο Ολο.
