| |
ΜΕ ΤΑ ΚΟΝΤΟΠΑΝΤΕΛΟΝΑ
(στα μορτάκια της αλάνας τότε)
Με τα κοντοπαντέλονα, με γόνατα γδαρμένα
μοιάζατε να ‘στε φιλμ-νουάρ ,στου κόσμου τη βοή,
ζωγραφισμένοι άγγελοι στης νύχτας τον υμένα
στ’ άδεια κουφάρια της νυχτιάς φυσούσατε ζωή
Σαν αετοί περήφανοι στα πεταρίσματά σας
με τόπι που ήταν πάνινο, με το άγιο σας κρυφτό,
τα παιδικά ανεμίζατε, στα ουράνια πείσματά σας
ξανά και τι δεν θα ‘δινα, να σας ονειρευτώ.
Μορτάκια, το παιχνίδι σας αλάφιασμα μιας δύσης
με ξόμπλια χίλιων αστεριών στεφάνωνε γιαλούς
σε όσους ρωτάνε τι να πεις, τι να πρωτοθυμίσεις
που της ζωής το μέτρημα, γινόταν με οβολούς
Τα όνειρά σας πέφτανε σε νύχτας υπονόμους
μοιάζανε όταν στέγνωναν, με μιας αυγής λεκέ,
ξεδίνατε μ’ εξάντληση, σε κλέφτες κι αστυνόμους,
σε μπίλιες, σε τρεχαλητό, σε παλιοτενεκέ.
Με τα κοντοπαντέλονα, σε γειτονιάς αλάνες
τα ερωτοσκιρτήματα, σταγόνες της βροχής,
τα ουρλιαχτά οδηγούσανε σε απόγνωση τις μάνες
που όμως στο γεύμα γίνονταν φεγγάρια προσευχής
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
