| |
Εγω;;!
Εγώ είμαι, σαν να έχω αδειάσει... Σαν να είμαι διάφανη ολόκληρη αισθάνομαι, λες και όταν με κοιτάς, μπορείς να δεις από την άλλη πλευρά, γιατί, δεν εχω κάτι μέσα μου...
Θυμάμαι μια φωτογραφία ασπρόμαυρη, με μια κοπέλα σε μια κατάμεστη πλατεία, που καθώς περπατάει, περνάνε όλοι οι διαβάτες από μέσα της. Αυτή, υπάρχει εκεί, κι όμως, είναι σαν να είναι διάφανη, σαν να είναι φάντασμα.. που απλά, περνάνε όλοι από μέσα του... Φάντασμα είναι, γιατί στην πραγματικότητα, είναι σαν να μην υπάρχει, σαν να είναι ζωντανή-νεκρή..
μιας και όσοι σκοντάφτουν πάνω της, δεν την αγγίζουν, τους διαπερνά...
Τίποτα δεν την αγγίζει, περπατάει μονάχα, αγέρωχη, ψυχρή, προς το βάθος της πλατείας...
Είναι κενή, μόνο τα μάτια της ξεχωρίζουν, θλιμμένα κι αυτά, καθρεφτιζοντας,
αυτόν τον ανίερο πόνο της ψυχής...
Έτσι αισθάνομαι κι εγώ: κενή, διαπερατή... διάφανη..
Τόσο, που αν κοιτάξω μέσα μου, δεν θα βρω τίποτα δικό μου...
-Αν με ρωτήσεις ποια είμαι, που πάω, δεν ξέρω...
Νιώθω τον εαυτό μου, σαν αποτέλεσμα όλων αυτών που έχουν περάσει από τη ζωή μου..
Αυτοί, με έχουν καθορίσει και χωρίς αυτούς, αισθάνομαι κενή...
Την εκάστοτε χρονική περίοδο, μπορώ να σου πω ποια είμαι, ανάλογα με το ποιος με διαπερνά τότε.
-Αυτός μου δίνει μορφή, νόημα κι περιεχόμενο...
Μα, είναι η πρώτη φορά, τώρα, που αν μου πεις "πες μου ποια είσαι", τότε θα σου απαντήσω:
"Αποτέλεσμα των όσων με έχουν διαπεράσει"...
Μια διάφανη...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
