| |
είναι σκληρές και σύντομες
κλειστές περίκλειστες
μακρυά της θέας τ'ουρανού
κουρασμένες και παρατημένες
σε ανέμους χιόνια θύελλες και θολούρες
τούτες οι μέρες του χειμώνα
του χειμέριου ανθρώπου κατάντια
να ξεδιαλύνει τα σκοτάδια
και το φώς που δεν έρχεται…
μια σιωπή ανάβει και με θαμπώνει
και χαμόγελα δύσκολα της απουσιάς
για κάθε μου όνειρο καταιγίδα
και το πρόσωπο φευγαλέα αδύναμη μάζα
στην ερημιά των ψιθύρων χλωμό
δεν έχω μάτια στα παράθυρα
μαζεύω τα φτερά μου στις γωνιές
σε διαδρόμους εναγώνιους κρύβω το κεφάλι
και κόβω βόλτες απο κάμαρα σε κάμαρα
χαιρετώντας τη ζωή με τον τρόπο μου
με τούτα τα ενδόμυχα ξεφωνητά
συγκρατιέμαι στα επίγεια
περιμένω στα πυρπολημένα δειλινά
το κομματιασμένο φώς
και στα σκοτάδια της νυχτιάς
να συνεχίσω το όνειρο ακόμα μια φορά
διαγράφοντας κύκλους στο χώμα
σαν άνθρωπος που είμαι
άιντε μια κι ανεβαίνω απάνω
σαν ένα βέλος απο φωτιά
κάτω το χώμα στεγνό
μα ποιος ξέρει τι θα γίνει απάνω
πολύ μεράκι έχω για αυτό
ΠΑΧ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
