| |
| | Τα πέλαγα να' ναι του ψαρά |  | | | Καλή εβδομάδα φίλοι μου με ησυχία, σας ευχαριστώ πάντα πολύ. | | |
Μουτζουρώνω σ` άσπρα χαρτιά, πλαστελίνες με μανία
αράδες, αράδες γράμματα, στα παιδικά μου τα θρανία.
Μάζεψα αγάπες, καημούς, έρωτες γλυκές αναμνήσεις
βάζω καρφιά και σύρματα, τις χαρακιές μιας ζήσης.
Ξυπνώ και έχω όνειρα, σ` ένα χαρτί τα βάζω
το βράδυ με χίλια μολύβια, την κοινωνία αλλάζω.
Έχω φεγγάρια δίδυμα, αστεροκλωστές και νήματα
έναν αργαλειό με γράμματα, καρδιάς, ψυχής τα κρίματα.
Δικά μου είναι τα πουλιά, τ` άσπρα τα περιστέρια μου
το αραξοβόλι, στην αετοφωλιά, στο γέρμα στα νυχτέρια μου.
Μουτζουρώνω μια ζωγραφιά, ένα μικρό σπιτάκι
της παιδικής της θύμησης, ζεστό παιδιού, ένα κουκουλάκι.
Δίκαιο, γη, Ελευθερία, στον Αίνο περήφανα, άγρια άτια
στη Δήλο έχω υπέρλαμπρο φως, μεσοπέλαγα κατάρτια.
Μουτζουρώνω δυο κεριά, χρυσά μανουάλια σε ξωκλήσι
μήτε που ψάχνω τον θεο, ποτέ να μ` απαντήσει.
Για τα κουβάρια της ζωής, για τα τρελά πουλιά
μπαλώνω λες με τις γραφές, ξέφτια από την καρδιά.
Ρίχνω τα τείχη στο λεπτό, τους μεντεσέδες σπάω
τα σφαλιστά τα παραθύρια, ελεύθερη πετάω.
Να πάω να βρω τους γερανούς, στα βράχια στη Καπαδοκία
φάδια, στυμόνια και κοντάρια, ένα καίκι έχω θρησκεία.
Τραβώ γραμμές για την αγάπη, για της σπηλιάς το χώμα
να ξορκιστούν οι δράκοι, σε ροδαμάκι γιόμα.
Γράφω πάνω στα βιβλία, ένα στίχο για το βιος
κι όλο προσεύχομαι σαν παιδί, να πεθάνει ο κακός!!!!
Γέμισε η αετοφωλιά χαρτιά, γράμματα, δίχως παραλήπτη
με μια κορδέλλα θαλασσιά, πάνω γράφει..σπουργίτι.
Μουτζουρώνω αετούς ψηλά, να δένουνε τ` ατσάλι
κάθε γραφή και μια γροθιά, για κοινωνία άλλη.
Έχω χαρτιά, πολλά χαρτιά, γραφω για κάποιο Τζέφρυ!
ξορκίσω ότι με πονά, όποιον καμίνια τρέφει.
Ποίημα τον κάνω, μια σκοτεινή μουτζούρα διαρκείας
γράφω για κάποιον Αλέξη, κουφάλας εξουσίας.
Έχω μολύβια, πένες, δικριάνια, έχω σπαθιά
κάνω επαναστάσεις! στα καραούλια του Μωριά.
Γραμμές, σελίδες, στάμπες, γράφω για μια ΤΕΡΝΑ
που έριξε τον Μήτσο, στο πάτο μες στη στέρνα.
Ότι μου κατέβει γράφω, για του Κούλη το κουκούλι,
τον εβάφτισα...πτυχίο..και τραβώ, ντουγρού .. στο Σούλι.
Τ` άσπρα μου τα χαρτιά, βόσκουν χάμου σαν κουνέλια
βάζω παντού σημάδια, για των Βαρβάρων τα φραγγέλια.
Ότι με πνίγει, με καίει, το βάζω ....κατεβατό!! σ` ένα χαρτί.
τ` απαραίτητα μου Ω3, στο παζάρι του ληστή.
Ότι σέπεται, σαπίζει, που μου στοιχειώνει εμέ τα βράδια
το κάνω χίλιες λέξεις, να` χω κλωστές κι υφάδια.
Πνίγομαι..πιάνω ένα στυλό, όλα τα διορθώνω
μικρά σπουδάγματα η ζωή μου, να` χω λίγο οξυγόνο.
Γράφω για τ` όνειρό μου, το περίσσευμα του αλλουνού
και τρέχουνε τα μάτια μου, παιδί κατώτερου θεού.
Της μάνας μου τα χέρια, τα κάνω όμορφη ζωγραφιά
την Μεταξία μου στ` αστέρια και τα χίλια μου καρφιά.
Εγώ δεν ξέρω γράμματα,μα ξέρω τους βαρβάρους
όσους δεν προσκύνησαν, έχω ζωής μου φάρους.
Δεν καρτερώ την σωτηρία, με όρισαν όλοι αριθμό
όλοι όσοι πουλούν, στα παζάρια τον ασπρο τον αμνό.
Φτιάχνω γραμμές κι έχω φεγγάρια, ήλιο που ξημερώνει
μια γαλανή που αγάπαγα κι είχε χρυσό το αμόνι.
Όλα τα έχω στα χαρτιά, της μάγισσας τα πυροφάνεια
στην Αρχαία Μεσσήνη, τ` αγάλματα, κόκκινα στεφάνια.
Ένα κυκλάμινο στο βράχο, ένα κοχύλι στο Αιγαίο
λίγη περηφάνια να` χω, σ` ένα ταξίμι τελευταίο.
Έχω χαρτιά γυαλιστερά κι ένα τσίτι φουστάνι
τα εσώψυχα μου καταθέτω κι αυτό θαρρώ μου φτάνει.
Κι όλο τρέχουν τα δάκρυα μου, σε μια λευκή σελίδα
θα μείνουν τα σημάδια, για την γλυκιά πατρίδα.
Που την αγαπούν, μόνο Χριστιανοί με πρόσφορα στα χέρια
οι Φαρισαίοι οι υποκριτές, σπάσαν τα καντηλέρια.
Εγώ δεν ξέρω γράμματα, ψηλά κοιτώ ένα καντήλι
να` χει λίγο λαδάκι!! κι έχω λυγμό στα χείλη.
Να` χει δυο λιοκούκουτσα, ένα στάχυ τον Αλωνάρη
το πέλαγος να` ναι του ψαρά κι ελευθερίας οι φάροι.
Στα μουτζουρωμένα μου χαρτιά, μια άλλη ζωή ονειρεύομαι
να` χω περφάνιας τα σπαθιά, δίκαι να πορεύομαι
κι αν με πατήσουν μια, θα σηκωθώ άλλες εννιά
δεν μου ταιριάζουν τα σκοινιά, της εξουσίας τα παχνιά.
Μουτζουρώνω, αγαπώ, τιμώ, τον άνθρωπο όπου γης
κι είναι η σωτηρία μου, συνείδηση της προσευχής.
Μυριάδες μουτζούρες για το Γιάννη, με της ζωής το βουλοκέρι
Άνθρωπος, Ειρήνη, Ψωμί, Γη, κλωνί βασιλικό στο χέρι.
Αν τούτο κατεβατό δεν είναι εξομολόγηση..τι άλλο θα ήταν? Τίποτα.
16-4-2018
Αδαμοπούλου Γεωργία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Γιάννης Κατράκης
16-04-2018 @ 10:56 | Ξυπνώ και έχω όνειρα, σ` ένα χαρτί τα βάζω
το βράδυ με χίλια μολύβια, την κοινωνία αλλάζω.
Έχω φεγγάρια δίδυμα, αστεροκλωστές και νήματα
έναν αργαλειό με γράμματα, καρδιάς, ψυχής τα κρίματα.
Πανέμορφο Γεωργία !!!!!! ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | CHRISTOS-1979
16-04-2018 @ 11:08 | ::theos.:: ::theos.:: | | ακριτας
16-04-2018 @ 15:47 | Γεωργία μέσα σε όλη αυτή την πλημμυρίδα των λέξεων και των συναισθημάτων
που σε κατακλύζουν κρύβεις διαμάντια και το λέω αυτό για ορισμένους που σε κατακρίνουν
και χλευάζουν τα ποιηματα σου.. Εντάξει μπορεί να μην έχεις την θεωρητική
κατάρτιση να χτίσεις ένα ποίημα με περίτεχνη στιχουργική τεχνική ( ποιος άραγε
την εχει από όλους εμάς η από αυτούς που σε ειρωνεύονται )
όμως σίγουρα χρησιμοποιείς πρώτης τάξεως και αγνά υλικά !
τουλάχιστον αυτό πρέπει να στο αναγνωρίσουν
Εξαλλου η αξία ενός στίχου βγαίνει από το εμπνευσμένο ποιητικό νόημά
Όλα τ' άλλα τα τεχνικά μέσα έχουν μόνο βοηθητικό ρόλο.
Κλεινοντας παραθέτω ένα μικρο προσωπικό μου παραδειγμα που το άντλησα
διαβάζοντας τους παρακάτω στίχους..
Καλή συνεχεια να έχεις με καλές εμπνεύσεις ::382.::
Εγώ δεν ξέρω γράμματα, ψηλά κοιτώ ένα καντήλι
να` χει λίγο λαδάκι!! κι έχω λυγμό στα χείλη.
Να` χει δυο λιοκούκουτσα, ένα στάχυ τον Αλωνάρη
το πέλαγος να` ναι του ψαρά κι ελευθερίας οι φάροι.
Εγώ δεν ξέρω γράμματα,
μ΄ ένα λυγμό στα χείλη.
της θλίψης μου τα νάματα
τα καίω στο καντήλι | | annadrak
16-04-2018 @ 18:15 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
16-04-2018 @ 21:55 | Η γραφή αφιερωμένη στα παιδιά τους φοιτητές μας, που
σαν έτοιμες από καιρό οι εξουσίες, ένα ξέρουν καλά, να δέρνουν
όποιον τολμά να έχει ψηλά το κεφάλι.Αποκρύπτοντας πάντα
από τα δελτία των 9 το πραγματικό τους πρόσωπο.
Αυτοί που ελπίζουν
Τι περιμένετε?
Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα σας κάνουν
Κι ότι οι αχόρταγοι
Κάτι θε να σας δώσουν!
Οι λύκοι θα σας ταίσουνε αντί να σας καταβροχθίσουν!
Από φιλία
Θα σας προσκαλέσει η τίγρη
Να της βγάλετε τα δόντια!
Τέτοια περιμένετε!
Μπέρτολτ Μπρέχτ | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
16-04-2018 @ 22:37 | Αγαπητέ φίλε Μιχάλη πρώτα από όλα σ` ευχαριστώ, δεν δίνω δεκάρα τσακιστή για όποιον, όποιους με χλευάζουν, με βρίσκουν από γραφική έως χαζή η οτιδήποτε άλλο. Δεν γράφω ότι γράφω καλό η κακό για να γίνω αρεστή σε όλους κι αλίμονον θα ήμουν και ηλίθια...τότε θα ήμουν...Εγώ γράφω απλά γιατί μου αρέσει , δηλώνω δε πάντα ότι δεν ξέρω γράμματα! όπως ξέρουν άλλοι, δεν ξέρω ούτε τρόπους, ούτε πως διάολο λένε ένα ποίημα με ρίμες, ένα κατεβατό, ένα σατιρικό??? στο οποίο καρφώνω τον Τζέφρυ ( που του έδωσαν γη και ύδωρ!! για να ανεφοδιάζουν οι Αμερικάνοι και να ψήνει εύκολα κάτι παιδάκια στη Συρία.Δεν δίνω δεκάρα για όποιον με ειρωνεύεται, γιατί γνωρίζω καλά τρία πράγματα, ότι άνθρωποι σαν και σένα μ` εκτιμούν, εκτιμούν και της ψυχής μου τις μουτζούρες κι είναι στ` αλήθεια αρκετοί εδώ μέσα μα και στην ζωή μου. Δεύτερος λόγος είναι ότι εγώ το διασκεδάζω κι είμαι πια σε μια ηλικία που με αφήνουν παγερά αδιάφορη των καιρών μας τα like...ναι θα χαρώ..μα δεν θα τα κάνω και ζωή μου. Τρίτος και πολύ σημαντικός είναι ότι δεν περιμένω από την ποίηση να μ` εκτιμώ σαν άνθρωπο, δεν αρνούμαι ότι τίποτα δεν μου χαρίστηκε κι αν ήθελα κάτι όλα μου τα χρόνια...εκτός από το να προσπαθώ να είμαι καλή μάνα..ήθελα να μην με κοιτώ και να ντρέπομαι, αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς.Δεν σαπίζω στην ανυπαρξία και την ζεστασιά της πολυθρόνας μου, έχω χρόνια πάρει τους δρόμους , από τότε που έμαθα ποιος είναι εκείνος που φταίει για τις δικές μου τις πληγές που σε τίποτα δεν διαφέρουν από της μικρούλας της Κούρδισας που ήταν γελαστή δίπλα μου στο Λαύριο, την περήφανη Σύρια στο στρατόπεδο......κι όλες τις γυναίκες που δεν ευτύχησαν να μάθουν πιάνο και Γαλλικά,( αν και μου αρέσουν και τα δύο )...και να έχουν ζωή ανέφελη και ανώφελη .
Σ` ευχαριστώ καλέ μου φίλε, κλείνω με λίγα στιχάκια....
Γυρνώ στις διαδηλώσεις
κι είναι δική μου επιλογή
κι αν με ρωτήσουν.
Τι θα σώσεις??
Θα πω
Δεν φτάνει
η προσευχή.
Να μπορώ μια μέρα
ένα κορίτσι να κοιτάξω.
Αν πει, εσύ τι έκανες μητέρα?
μες στη ψυχή
να μην το ψάξω.
Γεωργία. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | **Ηώς**
17-04-2018 @ 21:24 | Ότι σέπεται, σαπίζει, που μου στοιχειώνει εμέ τα βράδια
το κάνω χίλιες λέξεις, να` χω κλωστές κι υφάδια.
Πνίγομαι..πιάνω ένα στυλό, όλα τα διορθώνω
μικρά σπουδάγματα η ζωή μου, να` χω λίγο οξυγόνο.
.......ένας καταρράχτης είσαι ::blush.:: ::kiss.:: ::rock.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
