| |
Τέλη τ΄Απρίλη και μιά λιάζει μιά κρυγιωτάκι πέφτει,
ο καιρός αναποφάσιστος σαν κι΄εμένα,
πασκίζει να βρει τον εαυτό του κι’όμως κάπου στη μέση ετούτης της προσπάθειας χάνεται...
Κάθομαι σ’ένα λουλουδόσπαρτο ανοιξιάτικο λιβάδι, ανάμεσα σε δυό βράχους και ακουμπίζω την πλάτη σ’ένα μεγάλο ριζοχάρακο και στ’αλήθεια εδώ πιστεύω πως είν’η θέση μου αφού στο κάθετι που βλέπω υπάρχει και κάτι που μου προκαλεί το θαμασμό!
Είν’ο Θεός η φύση!
Τα βουνά πελώρια δεξιά και αριστερά, καλύπτουν σχεδόν το μισό ουρανό –δεν μπορώ να ανιχνέψω με τ’αμάτι μου όλο το μπλάβο- , μα το λίγο που φαίνεται και θωρώ μου φτάνει...
Είναι χρώμα ζωής και έτσι όπως βλέπω τα σύννεφα να γοργοταξίδενε σ’ετούτο το μπλάβο, μου φαίνεται πως πορίζουνε μέσα απο τα βουνά και χαμένος –ως συνήθως- στα γαλανά σχήματα που τα νέφαλα ξυφαίνουνε στον ουρανό,
βλέπω λιοντάρια, ανθρώπινες όψεις, βλέπω κάποια ζωγραφιά του Νταλί
κι’έν’αμυδρό χαμόγελο προβέρνει στα χείλη μου και στραταρίζει...
Φυσάει σήμερα και δυο αετόπουλα σμίγουνε και χορεύουνε αντάρτικα στα ξέκορφα!
Χαϊδεύγουνε τα κορφάλια με τσι φτερούγες τως, την ώρα που οι φυλωσσιές των δεντρών
παραλαντίζουνε δεξά ζερβά σκορπίζοντας ανοιξιάτικες αναπνιές απλόχερα...
Τση φύσης ο χορός...
Ατόφιος, μερακλίδικος, μοναδικός...
Γροικώ τα σκλαβέρια των προβάτω και μια πανάρχαια βουκολική μελωδία με ταξιδεύγει...
Ξάφνου μπροστά μου πετάγεται μια αίγα!
Μ’ένα ατρόμητο βλέμμα με κοιτάζει εξεταστικά και συνεχίζει να πορπατεί...
Περνά γοργά ‘π’ομπρός μου και σταματάει κάπου στη μέση του λιβαδιού...
Μουγκανίζει ξαγριγιεμένη τρεις φορές και ξάφνου θωρώ έναν αμνό καφεγάλανο,
να ξεπροβέρνει μέσα ‘πο τσι θάμνους και να σιμώνει πηδηχτά ωθέν το μέρος της...
Σταματά μπροστά της φοβισμένος κι εκείνη χτυπά το ζερβό πόδι της αυταρχικά,
κοιτώντας τον στα μάτια...
Αυτός υπακούει κι αμέσως πηγαίνει και στέκεται απο πίσω της.
Σε λίγο ξεκινάνε μαζί τη βόλιτα ντως, μετά ‘πο τούτο το γλυκό μάλωμα...
Βρίσκομαι μαζί με το Νίκο εκεί και καθώς σμίγουνε τα βλέμματα μας,
έχοντας κι’αυτός δει το παραπάνω, μου λέει:
Mάνα είναι μόνο μία...
Η καρδιά μου σκίζεται στα δυο...
Η μάνα του Νίκου δεν ζει πια....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
