| |
Από ψες κρατάω τη πέννα μακριά μου. Λίγο η αδυναμία, λίγο το κλάμα, όσο κι αν την ήθελαν τα μέσα μου, έμοιαζε αβάσταχτη στα χέρια μου. Λίγο σαν να έπρεπε να σηκωστώ απ το κρεβάτι.
Εκεί, που δεν μπορώ να κρυφτώ από τίποτα.
Εκεί που ότι σε θυμίζει θα άνοιγε ακόμη λίγο την τρύπα στο στήθος μου, τη μαχαιριά στο στομάχι μου.
Σαν το πρωινό "καλημέρα'', την πρωινή μου σκέψη: εσένα, με χαμόγελο που να αγγίζει τα μάτια σου, εκείνο το χαζό, που είχες όταν με κοίταζες.
Σαν τις λέξεις στο μυαλό μου που έχουν πια συνδεθεί με σένα.
Και να που τα κατάφερα. με μικρά μπαλώματα στο στήθος και την αναγκαστική αισιοδοξία που με δέρνει.
Αφού δε μπορώ να κάνω αλλιώς.
Είναι που έχω βρεί ότι γυρεύω και δεν έχω πού αλλού να πάω. Πού αλλού να σε βρώ;
‘Οποτε κάτι με φόβιζε, κλεινόμουνα στον εαυτό μου.
Μόνη μου, εγώ κι οι άλλες δυό τα βρίσκαμε.
Μα να που κι εκεί νιώθω να ναι ξένα, αλλιώς.
Ακόμη κι εκεί κάτι λείπει όταν δεν είσαι εσύ.
Λες κι έχεις κι εσύ πια θέση στο μυαλό μου, στο είναι μου.
Και πώς να γράψω; θα σπάσω σε χίλια κομάτια.
Πώς να σηκωστώ, χωρίς να πέσω;
Είναι που έχω βρει όλα όσα γυρεύω, και που να σε βρω αλλού;
Μόνο μη μας παρατήσεις, γιατί το "μόνη μου" έχει πια πάρει άλλη διάσταση.
σημαίνει χωρίς εσένα.
Και τίποτα δεν αντέχεται χωρίς εσένα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
