| |
| | Εμείς οι Δαίμονες |  | | | ...ένας κακός, 'μπίτνικ' απολογισμός, τώρα που τελειώνει το εργάκι... | | |
'Καλλιτέχνης' είσαι.
Γιατί να φοβάσαι;
Επισήμως τρελός.
Με τη βούλα.
Όταν άλλοι αποφοιτούσαν από
Το Δρομοκαίτειο, ή το Δαφνί,
Τη Γαλήνη, ή τον Ο.Κ.Α.Ν.Α,
Εσύ ψωλοβροντούσες
Στα παραπήγματα της “ΑΣΚΑΤΑ”,
Στο Αριστοτέλειον,
Νύκτωρ…
Στα ρεμπετάδικα αργόσχολος
Πίνοντας “Johnny ον δη ροκς”
Και μπουρδελότσαρκες,
Και τσιγάρο,
Και τρις ημερησίως:
Αυνανισμός
Τένοντες πιασμένοι στην παγίδα:
Στου μπουζουκιού τα τέλια
(Μικρές Δραπετσώνες στα Εβραίικα Μνήματα…)
Ρεμπέτης της αστικής τάξης
Γαμημένο σκουπίδι
Στη βουβή κραυγή του νοήματος
Ζηλωτής της κενής συνουσίας
Με τις φτηνές πόρνες στου Βαρδάρη
Ή στο Μεταξουργείο
Περιμένοντας
Περιμένοντας
Περιμένοντας
Τον άκαιρο Θρίαμβο της Λογικής.
Ζωγραφίζοντας
Ζωγραφίζοντας
Ζωγραφίζοντας
Την Πρώτη Ελληνική Αποστολή στο Διάστημα.
Καθώς, στεγνή η ψυχή σου,
Που ποτέ δεν την είδες
(-άραγε τη μύρισες, ή τη γάμησες κι αυτή;)
Αναρριχόταν στις σκάλες του μπουρδέλου
Συντροφευόμενη
Από ζόρικες, ζόρικες αγορίνες,
Και δικαστικούς επιμελητές, και ιατρικούς επισκέπτες,
Και γιάπηδες, και αεροναύτες, και αρσιβαρίστες…
Κατηφόρησες πίσω.
Και κάθησες -ώρες μικρές- στα Προπύλαια
Και καταβρόχθησες μπριζολάκια στου Τέλη
Ρουφώντας ως το μεδούλι τις πενιές του Ζαμπέτα
Και άκουσες, μα δεν ακούστηκες
Και είδες, μα δε σε είδαν
Και ήπιες το πικρό λικέρ του Ροκ εν Ρολ
-αναδυόμενο απόσταγμα του βυνιλίου-
Την εσπέρα που έθαβαν τον Μανώλη Αγγελόπουλο,
Στην Πλατεία Εξαρχείων
'Καλλιτέχνης' είσαι.
Γιατί να φοβάσαι;
Επισήμως τρελός.
Με τη βούλα.
(Κι ο -πατήρ πάντων- ο φόβος:
Στυμένη λεμονόκουπα από τα χεράκια -τα ντελικάτα-
της καριόλας της τέχνης.
Πικρό βοτάνι, με χυμό γλυφό
Και το κενό της ζωής, αενάως πυρόκαβλο…)
Σκατωμένη ψωλή -παρα φύσιν γενόμενη οίστρος-
Η σπουδή και οι αξίες: των θεών τα παπάρια
Βράδυ, μετά την Τραβιάτα
Στην πλατεία Πλαστήρα:
…πικρός ο καφές
Και κακά τα τσιγάρα
Κι ο επίμονος βήχας
Ο βήχας
Ο βήχας
Ο βήχας
Α, ναι!
Είσαι εσύ η τροχαλία των προαστείων:
Ο Τελευταίος Τροχός της Αμάξης
Ο Κόσμος ο μέγας, ο Μικρός - Των ποιητών
της Ασήμαντης Χώρας.
Σούρουπο, στο Ολυμπιακό
Πριν κατατροπωθείς από τους Pink Floyd
Τζαμπατζής στις σκαλωσιές
του Νίκου Παπάζογλου και του Ravi Shankhar
Στον Λυκαβηττό.
Και μετά, ζιγκολό
Στη Λυκόβρυση, νύκτωρ και πάλι…
'Καλλιτέχνης' είσαι.
Γιατί να φοβάσαι;
Επισήμως τρελός.
Με τη βούλα.
Οι Ακαδημίες σε είχαν ήδη χεσμένο
Πρωτού σκάσεις μύτη, οικτίρωντας
Το κοινό το απαίδευτο, που στηλίτευσε
Ο μίνι θεός Άκης Πάνου
(Ή τα ρεμάλια που σέρνονταν στα δρομάκια του Μεταξουργείου,
Που τραγούδησαν οι Ρασούληδες, οι Νικολόπουλοι, οι Κοντογιάννηδες)
Κι όταν εσύ, έπαιζες
Σίδερο Τρελό, Χωρίς Μυαλό,
Κι έπινες γάλα μαγνησίας,
Και ήδη είχες χώσει την εφηβική σου πούτσα
Σε χίλια -τουλάχιστον- ανώνυμα μουνιά,
Μνημονεύοντας:
Θέμη Αδαμαντίδη, Γιώργο και Βάιο Μαργαρίτη, και Κατερίνα Στανίση,
και Κώστα Μοναχό, και Άντζελα Δημητρίου, και Λευτέρη Πανταζή,
και Λίτσα Διαμάντη, και Ρίτα Σακελαρίου, και Χρήστο Αυγερινό…
Στο ραλαντί
Στην οδό Φιλελλήνων, ξημέρωμα
Και πάλι πονούσες, ζωντόβολο…
Και στοιχείωνε ο Κόσμος
Καθώς οι σκέψεις σου σαρκώνονταν
στο σημείο μηδέν:
Γαμημένες τροχήλατες υπερπορδές
Και κλανιές του πέραντος κόσμου
Σκατένια υπεράνθρωπα νουκλεόνια
Και τεταρτοκυκλικές καραβιόλες του
Αισχρού Παρελθόντος
'Καλλιτέχνης' είσαι.
Γιατί να φοβάσαι;
Ιδού η χωριατούπολη:
Χωρίς skyline η χωριατούπολη.
Να τη χαίρονται, άκαρπη,
Οι στροφαλοφόροι των γύφτων,
Που ποτέ δε γνωρίσανε:
Την ατσάλινη γοητεία του ουρανοξύστη,
Τη φλογερή επιστροφή του δορυφόρου στη στρατόσφαιρα (ήδη;)
Το -γεμάτο λειχήνες- υγρό παρελθόν της Ευρώπης…
Παρά μόνο, λειψή τη ζεϊμπεκιά για τον Στράτο
Που το Γαμημένο Κράτος παρέλυσε,
Στην τηλεοπτική αγρυπνία των ‘90s
Κι έβγαλες κέρατα
Και κανείς δεν το βλέπει…
Καλλιτέχνης είσαι.
Γιατί να φοβάσαι, μαλάκα;;;
Νεανική παρέα και κυλιέται στη χλόη του Διαδικτύου
Κι εσύ, γεροντάκι (δήθεν) κοτσωνάτο, αναμένεις ιατρικές γνωματεύσεις (…)
(κολονοσκόπηση; = το στεγνό ορατόριο του πάσχοντος σαρκίου)
Καθώς τα ματωμένα ψωλοχύματα
(μικροί καταρράκτες της ετεροχρονισμένης ηδονής)
Ποτίζουν -ξανά και ξανά- τα ιερόσυλα πόδια
Της λατρεμένης σου εικοσάχρονης τσούλας
Με τα piercings στη μάπα και τα ΧΧ στον πωπό.
Και τα κέρατά σου πονούν.
Κινδυνεύουν να πέσουν.
Και γνωρίζεις εκ νέου
-μα ποτέ δε μαθαίνεις-
Τις ωδύνες του μερακλήδικου τοκετού,
(και χωρίς χειροκρότημα, μάλιστα…)
'Καλλιτέχνης' είσαι.
Γιατί να φοβάσαι;
Εμείς οι Δαίμονες
Είμαστε ένα με εσένα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Κων/νος Ντζ
30-04-2018 @ 06:13 | ::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
