| |
| | Μια θλιβερή στιγμή ...στο κινηματογράφο |  | | | Καλό Σαββατοκύριακο φίλοι μου, είναι μερικά πράγματα που σε σφραγίζουν , δεν τα ξεχνάς ποτέ....και σαν το δολοφόνο...όλο πίσω γυρνάς. Μόλις βγήκε ο Ήλιος στην αετοφωλιά...μα ήταν μακρύς ο δρόμος, σας ευχαριστώ πάντα όλους. | | |
Έμπαζε από παντού φτώχεια
κείνο το υπόγειο θαρρώ
το` χε αρνηθεί ο ήλιος
κι είχε τη μούχλα θησαυρό.
Στην αγορά της πόλης
στης αφάνειας τη στράτα
μας ξέχασαν κι οι θεοί
στην αγορά στη Καλαμάτα.
Τρέχαν οι τοίχοι σαν ποτάμι
ξύριζε τα παιδιά ο Βοριάς
έστειναν οι λύκοι, το πλοκάμι
ο τοίχος έγραφε, ερημιάς.
ένα κατσαρόλι με ρύζι
το φαί της κάθε μέρας
μήτε εαυτό να ορίζει
της αθωότητος ο αέρας.
Σάπιζε λες, με τους τοίχους
στης μούχλας την οσμή
δεν είχαμε ζωή, δυο στίχους
να πάμε μια εκδρομή.
Στα μακαρόνια της βδομάδας
να λείπει η ορφανεμένη αγάπη
ήταν τα χρόνια, σοροκάδας
γλίτσα, λάσπη κι άλλων πάθη.
Έξω ακούγονταν ανθρώποι
στην αγορά της επαρχίας
δεν είχαμε ένα μικρούλι τόπι
μήτε μια εικόνα Παναγίας.
Δεν είχε φως, κείνο το υπόγειο
μον τρέχαν τα νερά παντού
η εγκατάλειψη στο απόγιο
τα χρόνια κείνα...του σωσμού.
Να μάθουμε δυο γράμματα
παιδιά, κλαράκια στο αγιάζι
του φεγγαριού σπουδάγματα
κι είχαμε το φαί! μαράζι.
Κείνο που είχε την Κυριακή
μια ξαδέρφη μας τυχαία.
Κοτόπουλο με ρύζι!!! η πληγή
κι όσα ζήσαμε μοιραία.
Εκεί που μας ξέχασαν οι θεοί
μήτε είχε η δόλια η μάνα
ήταν σκοτεινοί οι καιροί
κι Επιτάφιου η καμπάνα.
Σαν έσταζε παντού υγρασία
πόναγε η ψυχή το δείλι
τα γράμματα, λέγαν..είναι αξία!!
μα εμάς το σβήσαν το καντήλι.
Παιδιά ,κρίνα, στην επαρχία
στη λερή ανθρώπων στράτα
δεν ήρθε ποτέ η ευτυχία
να φέρει ήλιου τα μαντάτα.
Σ` εκείνο το υπόγειο θαμμένα..
μήτε ξέραμε το γιατί
δεν αφήσαμε τα νιάτα χαμένα
να κάνουν οι λύκοι γιορτή.
Στην αγορά στην Καλαμάτα
βουβό ήταν το δάκρυ μας
κι όταν βρήκαμε τη στράτα
την κάναμε χρυσάφι μας.
Μα...το πιάτο τα μακαρόνια
ορφανά με λίγο τυρί
θαρρώ θα μας κυνηγούν αιώνια
κι είν σκοτεινοί τούτοι οι καιροί!!!
Το κατσαρολάκι με το ρύζι
σ` εκείνο τον υγρό τάφο,
το κάναμε αγάπης μετερίζι.
Μια θλιβερή στιγμή στο Κινηματογράφο.
Αφιερωμένο στις εξαδέλφες μου Κωστούλα και Ελένη, που απ` ότι γνωρίζω ζουν
καλά η μία στο Γύθειο κι η άλλη στην Αλεξανδρούπολη, το κοτόπουλο με το ρύζι,
η μυρωδιά του, θα με κυνηγάει πάντα, μα νομίζω δεν έφταιγε η Βούλα που δεν
μας έδωσε, απλά δεν σκέφτηκε πόσο πολύ το λιμπιστήκαμε, όχι δεν ήταν κατοχή
το 1970 με 1971 ήταν.
2-6-2018
Αδαμοπούλου Γεωργία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
02-06-2018 @ 07:40 | Δυστυχώς δεν το έγραψα τυχαία κι ας έχω με τα μακαρόνια....θέμα!στους πρόσφυγες τα σερβίρουν με μια κουταλίτσα σάλτσα κι ένα δάχτυλο φέτα!! ότι πρέπει να πεθαίνω, μα γύρισα πίσω σε κείνους τους σκοτεινούς καιρούς προχθές που μου είπε ο κουμπάρος μου ο Χρήστος ότι έκοψε το φροντιστήριο ατ` Αγγλικά και στα τρία παιδιά του, ηλικίας από 12 εως 17 γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά!!!Κι όσα καντήλια ξέρω θα τους τα κατεβάζω!!!αει σιχτίρ!!!! αυτός είναι ο Αύγουστος του μελλοντός μας!!!Γεωργία ::
Προηγείται το κουκούλι
απ` το Χάρβαντ ως το Σούλι
σήκω ωρέ Μήτσο , μην πεθάνεις
τα χρυσόβουλα, να πιάνεις.
| | Κων/νος Ντζ
02-06-2018 @ 08:56 | Έμπαζε από παντού φτώχεια
κείνο το υπόγειο θαρρώ
το` χε αρνηθεί ο ήλιος
κι είχε τη μούχλα θησαυρό.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | john_karaha
02-06-2018 @ 10:33 | Το παρελθόν το παρόν, Μα το Μέλλον θα το αλλάξουμε ΑΜΑΡΙΛΙΣ. | | inokrini
02-06-2018 @ 10:50 | Παιδιά ,κρίνα, στην επαρχία
στη λερή ανθρώπων στράτα
δεν ήρθε ποτέ η ευτυχία
να φέρει ήλιου τα μαντάτα.
::up.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
