| |
το βραδυ βγηκα με φανελακι και γύρισα σπιτι για να βαλω ενα ελαφρύ ζακετάκι. το δάγκωσα! το χνουδι που μας εμεινε δεν βοηθάει σε τιποτα -και το τριχωτο της κεφαλης- δεν εχει καμια σχεση με την εσωτερη θερμη. το μυαλο μας ακομα μας κανει παιχνιδια οτι εχει, με την εσώτερη δύναμη. ο καιρός ασταθής, δροσερός και με βροχή. αγια και τοξική μαζί. κι ας πω -όπως μπορω- αυτό που ήθελε, να βγει εξαρχής. εκ των πραγματων. και το να σε στελνει κανείς στον διάολο, δεν ασκεί πάνω σου καμιά επιρροή. εξακριβωμένα πλέον. το αντίθετο θέλει προσοχή. απαξ και πηγαινεις από μόνος, λαμβανει κανείς (όπως το καθετί) την δέουσα εκτίμηση- όμως. το ρεζουμέ της απογευματινής ιστορίας. όπου σου μένει το μπαλάκι δεν το στέλνεις πουθενά και κάνει φτερά.
... για την περιέργεια όμως που φουντώνει και μόνο θάβει, μα και για την άλλη, πάει καπως έτσι η ιστορία..
και της ανθρωπότητας όλης (της απάθειας και εμπάθειας).
....μια απο τις γνωστες λοιπόν, για τους συνήθεις τροπους της κυρία, βγηκε με μια κοκκινωπή κουπα στο μπαλκονάκι της. να πεταξει, σε μια γάτα που ήταν στον διπλανο ακάλυπτο χώρο, νερό. κοντά απογευμα. μόλις είχε ψιλοβρέξει. αφού της εκανε πρωτα ψιτ-ψιτ κουνώντας δελεαστικά την κούπα με μια έκφραση που 'χε πάρει, καλοσυνης. εγώ μαζευα σκατά, καθάριζα το χώμα. το μόνο που με απόρησε ήταν ότι στον δικό μας χώρο τον ακάλυπτο, ειχε την στιγμή εκεινη γατες! κι έτσι αυτόματα είπα 'γιατί πέταξες το νερο' και απανταει 'γιατί με ενοχλαει!' 'σε ενοχλαει που ειναι απέναντι?' ρωτάω δίχως κανένα χρωμα, και φεύγοντας μου πετάει 'εσενα ολα σε ενοχλανε αντε στον διαολο! '.
ρε μπας και ενοχλει τον άνθρωπο που γνωριζει ότι ενώ εχει τα κότσια δεν ξεκουνάει; και φουντώνει μόλις το αντικρύζει; η ιστορία της ανθρωποτητας έτσι κάπως... δεν προκειται. και δεν πειράζει, να μην μετέχουμε! εγώ, δεν είμαστε πολλοί. κοροιδία και κακεντρεχεια ο πληθυντικος. εκλείπει η απάθεια στην εμπάθεια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
