| |
το χέρι που ανεξήγητα συσπάται
Ψάχνει τα σταυρωμένα όνειρα του χθές
Τρέμει μια πρωτινή καρδιά λυπάται
Οι σκιές τους επιστρέφουν με πληγές
Αμέτρητες πληγές που άνοιξε η μοίρα
Σάμπως μ'ανήλεο δίκοπο σπαθί
Κι έτρεξε το πιο μαύρο αίμα κι η αρμύρα
Στο λογισμό βαθιά και στο κορμί
Μελίγγια μολυβένια που ζαλίζουν
Σφυρηλατώντας ώρες της σιωπής
Βγαίνον τα μυστικά στριφογυρίζουν
Κι άδεια πέφτουν στο πηγάδι της ζωής
Πολεμικό το μένος πια του αγώνα
Κι ανάμεσα του ιλίγγου ένας καημός
Του έρωτα η μεγάλη πρωτοεικόνα
Κι ο πόθος που χορεύει ζωντανός
Ποτέ μονάχο μη μ'εγκαταλείπεις
Αχ τι πόνος της ερημιάς ο πόνος
Με θρύλους είμαι θρεμμένος λύπης
Στο δάκρυ μου αυλάκια ανοίγει ο χρόνος
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
