| |
Μέρος πρώτο.
Καθώς ανοίγω το βιβλίο μου,
Βρίσκω μια κόκκινη παπαρούνα.
Ποτέ δεν ξέχασα πως βρίσκεται εκεί… Παρ όλα αυτά όμως τα κατάφερα και το άνοιξα στην σελίδα που έχω την παπαρούνα… ******************************
Ήταν πολύ ποιο εύκολο από όσο νόμιζα… Χωρίς προσπάθεια και κάποιον ιδιαίτερο κόπο… Σαν από μόνο του, λες και κάποιος το πρόσταξε και εκείνο υπάκουσε αμέσως… ******************************
πλέον ο χρόνος έχει πάψει να υπάρχει… Τα ρολόγια έχουν σταματήσει σε εκείνη την πρωτομαγιά,
σε εκείνο το μεσημέρι,
σε εκείνη τη μορφή… Εκείνη την καταραμένη βόλτα, εκείνο το καταραμένο χωράφι με τις πανέμορφες παπαρούνες και την διάθεση για ρομαντισμό και φιλική θαλπωρή… ******************************
Είναι πια ξεραμένη…
Έχει γίνει πιο επίπεδη και από το
μήλο στο ζωγραφισμένο μου sketchbook…
H μόνη διαφορά τους είναι πως το μήλο είναι άψυχο… Δίχως αναμνήσεις και ιστορία… ******************************
Γιατί πραγματικά το κράτησα αυτό το καταραμένο λουλούδι;
Ίσως ισχύει αυτό που λένε για τον μαζοχισμό που κουβαλάμε όλοι μέσα μας λίγο πολύ… Ίσως και όχι…
Ποιος ξέρει…; ******************************
Το κοτσάνι της είναι λεπτό σαν ένα φύλλο χαρτί… Υπερβολικά λεπτό…
Και πράσινο με κάτι άσπρες γραμμές σαν τρίχες… Τρίχες…
Γιατί ασχολούμαστε με τρίχες;
Το κοτσάνι της παπαρούνας είναι λίγο λοξό… Πάντα ήταν λίγο λοξό…
Από την στιγμή που το έκοψα… ******************************
Καταραμένα ενθύμια…
Εκείνη την στιγμή φάνταζε τέλειο…
Τώρα μοιάζει με την αποτυχία προσωποποιημένη… Είναι τόσο άδειο και αποστροφικό λουλούδι που θες να το κάψεις…
Θες να κλείσεις το βιβλίο και να το κρύψεις στα έγκατα της γης…
Το βιβλίο όμως είναι ιερό…
Ίσως είναι ο μόνος λόγος που το έχω ακόμη… ******************************
Τα φύλλα της παπαρούνας έχουν ακόμα αυτό το έντονο και ζωηρό κόκκινο όπως και εκείνο το απόγευμα…
Αυτό το απόγευμα με την μαύρη –καινούρια – δερμάτινη μαύρη τσάντα και την αδερφή ψυχή μου. Ήταν τόσο ελπιδοφόρο απόγευμα,
γεμάτο υποσχέσεις για το μέλλον,
γεμάτο σιγουριά για το αύριο…
Κι όμως η πρωτομαγιά τα σκοτώνει όλα… Την μια πλέκεις στεφάνια με μαργαρίτες και σφιχτούς κόμπους στην λιακάδα των ανθισμένων λουλουδιών και την άλλη μαυρίζει μονομιάς ο κόσμος… ******************************
Αν δεν με είχαν παρασύρει αυτά κόκκινα πέταλα θα έβλεπα το κέντρο…
Θα έβλεπα το σκοτάδι που πλησιάζει βίαια και βιαστικά έτοιμο να γκρεμίσει κάθε τι στον δρόμο του προκύψει…
Στην πραγματικότητα το είδα…
Αλλά ποιος θα έδινε σημασία σε αυτό…; Πάντως όχι εγώ…
******************************
Θυμάμαι είχα κόψει 2 παπαρούνες σε αυτό το χωράφι…
ενα για εμένα και ένα για εκείνη…
Άραγε το έχει ακόμη;
Θα θυμάται αυτό το χωράφι;
Αυτό το απόγευμα, αυτήν την υπόσχεση; Αυτή η υπόσχεση…
Γιατί δίνουμε υποσχέσεις που δεν κρατάμε; Ίσως είναι η προσπάθεια μας να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας…
******************************
Χάνω τον ειρμό μου…
Ακούω βήματα…
Όμως δεν είναι κανένας…
Η μάλλον είναι…
Είναι…
Είναι αυτός ο απρόσκλητος επισκέπτης. Αυτός που εξαιτίας του ξενυχτάω-πάλι- γράφοντας… Είναι ο δικός μου δ-……
Είναι βράδυ…
Φοβάμαι να γράψω το όνομα του…
Φοβάμαι μήπως και εμφανιστεί εμπρός μου και μου αποκαλύψει το πρόσωπο του…
Τσεκάρω συνεχώς…
Πισω,
μπροστά μου,
αριστερά,
δεξιά μου…
Κι όμως δεν βλέπω τίποτα…
Τίποτα παρά μόνο οφθαλμαπάτες…
Βλέπω μια σκιά στο βάθος του δωματίου… Μετά συνειδητοποιώ πως είναι απλά μια καρέκλα… Κι όμως
Νιώθω την παρουσία του, Νιώθω πως είναι εδώ…
Νιώθω πως είναι μέσα μου…
Είναι στην ψυχή μου…
Είναι εγώ.
******************************
Η παπαρούνα έκλεισε… Ζάρωσε…
Μάζεψε…
Αρχίζει να θαμπώνει και να χάνει την υπόσταση της… Παίρνει μια μορφή, ένα πρόσωπο, μια οσμή, μια ιδέα ζωής…
Τόσο γνώριμη, τόσο δική μου και φιλική… Τόσο οικεία…
Τόσο αδερφική…
******************************
Μόνη της έφυγε στην τελική…
Αν είχα προσπαθήσει να την κρατήσω θα είχε μαραθεί…
Αυτό δεν συμβαίνει πάντα με τα άνθη; Πόσο μάλλον όταν δεν έχουν ρίζες και λόγο ή πυγμή… Δεν θέλω να γίνομαι κυνική…
Ήταν η μόνη που μου στάθηκε στην τελική… Κι όμως αυτή η ‘’μόνη’’ πλέον έφυγε… Δεν θέλω να την αντικαταστήσω…
Δεν θέλω να πηγαίνω τις υποψήφιες στα μέρη που πήγαινα μαζί της…
Καταραμένο λουλούδι...
Γιατί το κράτησα;
Γιατί να μην εξαφανιζόταν μαζί της;
Γιατί να εμφανιστεί δίχως την πραγματική μορφή της…;
******************************
Το μισώ όταν συμβαίνει αυτό…
Θέλω να σταματήσω να γράφω…
Αλλά δεν πρέπει…
Τουλάχιστον όχι σε αυτό το γραπτό…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
