| |
Στης γειτονιάς μου το μικρό νεκροταφείο
Μαυροντυμένοι μπαινοβγαίνουν διαρκώς
Κι ενώ προσμένω κάποιο μπλε λεωφορείο
Πυκνό σκοτάδι εναλλάσσεται με φως...
Μες στην απόλυτη ετούτη ησυχία
Λιτούς ψιθύρους αφουγκράζομαι αμυδρά
Λες κι οι νεκροί απόψε βρήκαν ευκαιρία
Να μου μιλήσουν για της ζήσης τη χαρά...
Κι ενώ απόρριψη κι απόγνωση βιώνω
Γιατί συλλάβισα Αλήθειες που πονούν
"Μία Ζωή.. Μαρία.. - λένε - έχεις μόνο !
Αγάπη δίνουν.. όσοι ξέρουν ν' αγαπούν... "
...
Κανείς δεν φώναζε.. γαλήνια κι ωραία
- Σαν το Συμφέρον απουσίαζε εντελώς ! -
Με τους θανόντες.. ούζα ήπιαμε παρέα
Κι ο Χάρος έφυγε.. τρεκλίζοντας.. γυμνός !...
Κι απόψε έχασε μαζί μου το παιχνίδι
Ν' αναστηθούν.. ποιός το περίμενε.. νεκροί !
Κάθε ταφόπλακα να γίνει και σανίδι
Και να στηθούνε και τρικούβερτοι χοροί !!!...
...
Μα ήρθε στα πόδια μου.. άξαφνα.. ένα κορίτσι
Με άσπρο δέρμα.. με ολόχρυσα μαλλιά
"Πατέρα !".. φώναζε.. άδικα.. να την κρατήσει
Όταν μονάχη έπεσε - λέει - απ' τα σκαλιά...
...
Και ας τα δάκρυα κυλούσαν απ' τα μάτια
Και ας την κόρη μου θαρρούσα πως βαστώ
Είπα : " Κορίτσι μου.. στου Πόνου τα παλάτια
Σοφό Πατέρα θα σου βρω.. σαν τον Χριστό..."
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
