| |
ΑΡΧΗ
Εδερνε αλυπητα η μοιρα τα σωματα και τρυπουσε τις ψυχες καθως τις παραδινε στον μαυροντυμενο το βραδυ της κρισης, στα χαμηλοταβανα καταφυγια και στον θλιμμενο χωρις αστερια ουρανο στο μικρο του φεγγιτη, που η σπιθα του θυμου εγινε πυρκαγια, σαν το μισος δεν εβρισκε στερεα γη και σαφη απαντηση για να πατησει και να δικαιολογησει την υπαρξη του.
Μια χαλασμενη μηχανη η υπαρξη μου στον εκνευριστικα σφιγμενο πλαστικο παρων των καιρων μας. Στο ψευτικο του χαμογελου και στο ακριβα πληρωμενο της φιλοξενιας και του χαδιου. Στο σκαλι της σαπιας χωρις αξιες κοινωνια οπου το ποσα και το τοσα ερωτηση και απαντηση για ολα. Και συμβολαιο. Χωρις ανθρωπινα παθη χωρις εξομολογηση και εξιλεωση. Και εγω εδω, με σπασμενη μηχανη.
Μα σαν αγριευει η αρνηση και τα σπαθια βγουν απο τα θηκαρια η ανηφορα ειναι η πραγματικη επιλογη για την αληθεια και η τελικη μαχη. Αυτη η απο γυμνα ιδρωμενη και απο αιμα ποτισμενη η ερημια της αληθειας και η μοναξια της. Αυτη ο αγγελιαφορος της απαντησης στη μονη ερωτηση που αξιζει.
Και σεις που το μονο αιμα που χασατε ειναι το μαυρο το αρρωστο που αποβαλεται απο το σωμα και απο τον νου στους αποστειρωμενους τοιχους πως?
Εσεις που γονατιστοι υπογραψατε την παραδοση σας και αβουλα γινατε οι δεχτες της πλανης οτι μετρατε καπως, σαν απλοχερα οι αρχοντες σας, σας εμφυτεψαν το ρολο του ενος στον μοναδικο αριθμο σας, απανω στις μηχανες σας και στην δωσμενη και προδιαγεγραμμενη μοιρα σας στους φακελους και στα χρηματοκιβωτια τους γραμμενα και φυλαγμενα, πως ?
Στα μπλε φωτακια του ελεγχου και στο σφυρι της ποινης και στα κοκκινα των δειλων πως ?
Εδω ο δικος μου κοσμος. Εδω δεν διοικουν οι μηχανες εδω δεν παμε με τα γονατα Εδω διοικα ο οδηγος, το θεικο του ανθρωπου. Και εγω με την πρωτη διαθηκη και την τελευταια αποστολη. Και η μοιρα μου οδηγος για φωτεινα μονοπατια και ολανθιστους κηπους.
Κι ας μην ειμαι ετοιμος. Κι ας φοβαμαι.
Δεσε με στο απαλο των χεριων σου ματια μου, ξεκιναμε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
