| |
Άνθη περίμενα, μα κάηκε η γλάστρα,
νέκρωσε η αγάπη, παγωμένο το φιλί,
αποτεφρώθηκε μια νύχτα δίχως άστρα
μα από την στάχτη αναδύθηκε πουλί.
Με τα φτερά του πάνω από τ’ ακροθαλάσσια
με πάει κει που δεν το βάζει ανθρώπου νους
δεν ήταν Φοίνικας, το όνομά του: «Νάσια»,
και με πετάρισε σε άγιους ουρανούς.
Άγρια σπίθα ξεκινά, σπάει ο λίθος,
κάρβουνο κάνει της αγάπης τη φωλιά
μέσα απ‘ την στάχτη όμως γεννιέται ένας μύθος,
η «Νάσια » είναι, με κορμί σαν αντηλιά.
Στο φτέρουγό της μ’ έχει αρπάξει, και με πάει,
κάθε μας σμίξιμο και πόθος μου κρυφός,
με το φιλί σαν έν’ απόβραδο του Μάη
με το κορμί, σαν Άγιας δύσης μου το φως
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
