| |
Τι χρόνια είναι τούτα που σκοτώνω
Έγκλημα που θα μιλάει την αλήθεια
Που κινδυνεύω χωρίς καμμιά βοήθεια
Και μόνο τυχαία κάποτε γλυτώνω
Η νέα εποχή ακόμα δεν αρχίζει
Που δύναμη θα δώσει στο κορμί μου
Τι κι αν υψώνω πιο πολύ τη φωνή μου
Χωρις υπομονή λίγα αντικρύζω
Στη φλόγα του με τυλίγει το φώς
Ζωή της φωτιάς που μόλις ζωντανεύει
Μέσα μου κρύβω ότι καλυτερεύει
Ένας κόσμος γαλάζιος και χλωμός
Ξαναντύνομαι την ίδια ύπαρξή μου
Και ξοδεύω το μέλι του άμετρου χρόνου
Βγαίνω απ τα βάθη του νιόσκαφτου πόνου
Αναζητώ μια ρόδινη αστραπή μου
Πλανιέμαι κι απορροφώ παραισθήσεις
Συχνά με τη ψυχή μου παγερή
Χρειάζομαι μια λάμψη γιορτινή
Για να βαδίσω στις νέες βλαστήσεις
Φεύγω μιαν ημέρα στο καλαντάρι
Δεν βιάζομαι,με τέτοια σιγουριά
Ανασαίνω την άψογη φωτιά
Μες στη βροχή του ονείρου παλληκάρι
Ανοίγομαι στον πιο άσπονδο εαυτό μου
Ως εκεί που ορίζουν τα σύνορά του
Ωραίος καλός,πιστός στη μεριά του
Να κλείσει στις φούχτες του τον καημό μου
Με κοιτάζει η πολιτεία και με ξέρει
Ένα πουλί που πια τόσες φορές
Επέζησε από άθλιες συμφορές
Με ξέρει,μα δεν απλώνει το χέρι
Να σιγοπέσουν τα ρόδα σου αφήνω
Με σιγουριά πάνω στο σώμα μου
Φυλλωσιά άλικη κρύβει το χρώμα μου
Βαθύ το κάλεσμα άντρας σου να γίνω
Σ'ευχαριστώ αγνή μάνα της πατρίδας
Που δε μούφραξες τον στρωτό σου δρόμο
Τώρα τη ζωή μου κρατώντας στον ώμο
Πατάω στ'αχνάρια μιας κρυφής ελπίδας
Πρέπει όσο το μάτι παίρνει
Με λαμψη ασταμάτητη
Το φώς ξεκούμπωτο
Να διηγείται την πάλη
Την ώρα της σκοτεινή μοναξιάς
Στις εσχατιές των ορατών
Σε τούτη την κοιλάδα των αστεριών
Που εδώ δεν έχει μάτια
Οι μνήμες μονάχα
Τρέχουν να προφτάσουν
Τα χαμένα αλλοτινά
Γνώριμη η κρεββατοκάμαρα
Όχθη μέσα σε ένα χάσμα
Κι ανάμεσά της πέφτει μια σκιά
Κορμοστασιά στριφνή
Ψάχνουμε στα τυφλά μαζί
Και να μιλάμε αποφεύγουμε…
Το αγαπημένο χέρι σου
Γύρω κι εντός μου
Σε διάσταση νέα
Πέρα από καθρέφτες
Που πνίγουν τα βλέματα των ζωντανών
Ελπίδα μόνο άδειων ανθρώπων
Αγαπημένο χέρι
Στις πέντε η ώρα το πρωί
Που ανάμεσα στον πόθο και στον σπασμό
Ανάμεσα στην ύπαρξη και την ουσία
Ήρθες πάνω από τον χρόνο
Και πάνω από το μυστήριο
Κάποτε θα κρατήσεις το δικό μου
Με άφθαρτη στοργή
Κάποτε θα κοιτάξεις
Τα βυθισμένα τόξα της μορφής μου….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
