| |
Όπως κιτρίνισαν τα φίλα και γεράσαν
οι άνθρωποι με τις μάσκες τους ψηλά
τα όνειρα που προδομένα προσπεράσαν
κι η νοσταλγία μένει μόνο στην καρδιά
Παιδί κι εσύ κι ο χρόνος κι εγώ κι όλοι μαζί
τυλίγουμε της μοίρας το κουβάρι
κι όλο μας βρίσκει γερασμένους η σιωπή
να δακρύζουμε κοιτώντας το φεγγάρι
Ανασαίνουμε τόση ζωή στη πλάτη φορτωμένη
που την ξελόγιασ’ ο καιρός ο σμιλευτής
στα όνειρα σου θα την δεις να ανασταίνει
μια σκιά κάποιας ζωής αληθινής
Ο χρόνος διαβατάρης ταξιδεύει
δε μας προσμένει καμιά ανατολή
έτσι όπως βλέπεις την αγάπη σου να φεύγει
της ευτυχίας πως έχεις τάχα το κλειδί
Μίλα στη θάλασσα γλυκά να την κερδίσεις
να σου δανείσει κάποιο λόγο προσευχής
γυαλί η ματιά σου που μια νύχτα θα ραγίσεις
στην πρώτη ρυτίδα στον καθρέφτη που θα δεις
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
