| |
ολα θελουν τον χρονο τους
και ο ανθρωπος
τον θέλει απεριοριστο:
την ζωη του
να δει και να ακουσει
τριχες κατσαρες
μια λιστα κι αυτό απαράλλακτη
αμετακίνητος και το ουσιαστικο τελευταιο
αρχη το τελος και πορεια ποτέ
οταν τα παντα αλλαζουν
και αυτος που δεν ακουγεται
και αορατος περναει
σωπαινει φευγει
καθε μικρος κ μεγαλος
τι ανθρωπος τι εαυτος
εχει μια σταλα καθαροτητας ευθυτητας
αντιδοτο στο δηλητηριο δολωμα ψεμα
αντιδωρο πνιγμος στο φτυσιμο του
πιο δυνατη και πιο τελεστικη
απο καθε αλλη σταλα του
θανατερη στα ματια του φουσκωμενου
σαν τον ασκο του αιολου εγω
φαρμακι σκετο που σκαει πανω της
οταν μεσα του δεν βλεπει δεν ακουει αυτην κανεις
μια κοινη
σαν ουσια και σαν αιτια της ποικιλομορφίας
σαν ριζα άφθαστη για να καψει κανεις τον σπορο στον αερα
σωπαινει φευγει
-αδιαβαστη με μια μακαριοτηττα ανησυχαστικη
φροντιδα στα ματια σου
αδυνατον να μεινει τιποτα ιδιο-
σε εναν κοσμο καθαρο με καθε του εκφανση
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
