| |
Σελήνης ''Αληθοόνειρο''
Σκέψεις.....λέξεις...αναστεναγμοί...σκέψεις ξανά. Μα ας τα βάλω όλα σε τάξη κι ας σου τα πω....
Ω ψυχή απαστράπτουσα εσύ! Ώ γυναίκα μυστήριο, που στην αγκαλιά σου κρατάς σαν παιδιά όλες τις λέξεις. Λέξεις που τώρα μεγάλωσαν πια και είναι καιρός να απελευθερωθούν από εκεί που βρίσκονταν κλεισμένες.
Μπορεί άγγελε μου, να μην είμαι το πρώτο άτομο, που αντικρίζεις όταν ξυπνάς το πρωί και σε αγκαλιάζει και σε φιλάει με τρυφερότητα, που μόνο σε παιδί αγνό αξίζει, μπορεί ακόμα να μην είσαι κοντά μου κάθε μέρα.
Να ξέρεις όμως, όσο μακριά μου και να είσαι, απόψε κοιτάξαμε το ίδιο φεγγάρι...και τι κι αν δεν σε βλέπω η παρουσία σου έχει γεμίσει το δωμάτιο. Η παρουσία σου είναι πιο δυνατή από την φυσική σου απουσία.
Μυρίζω το άρωμα σου στα ρούχα μου και μια χαρμολύπη με κατακλύζει. λύπη που δε μπορώ να αγγίξω το σώμα σου, να νιώσω τα χείλη σου, να ακούσω τους χτύπους της καρδίας σου, να ακούσω τη φωνή σου να λέει ''Σ'αγαπώ''!
Μα και απέραντη ευγνωμοσύνη που το πιο γλυκό, αθώο, λαμπερό πλάσμα στον κόσμο, άφησε το αποτύπωμα του στο άδειο μέχρι τώρα ''είναι'' μου. Εύχομαι άγγελε μου η σελήνη που απόψε λάμπει,, όλα τα καλά του κόσμου να φέρει στα πόδια σου! Είσαι εδώ! Είσαι ολόκληρη ένα ''Τώρα''! ένα ''για όσο'' που κρύβει μέσα του ένα πραγματικό ''για πάντα''!
'Έτσι σε γνώρισα, έτσι σε αγάπησα, έτσι είσαι και έτσι θα παραμείνεις. Ευγνωμοσύνη! Απέραντη βαθιά ευγνωμοσύνη! Μαζί προχωράμε, μαζί έχουμε στόχους, μαζί κάνουμε όνειρα, μαζί γελάμε, μαζί κλαίμε...μαζί στα δύσκολα μαζί και στα εύκολα! Τι νύχτα κι αυτή.... ε;
Χρόνια πολλά, αιώνες αμέτρητους το φεγγάρι το γεμάτο κοιτούσα, κόρη γλυκιά της σελήνης καμάρι. Μα ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτό που μου έδειχνε. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως είναι χάρτης που θα με φέρει από το άπειρο σε εσένα, από το ''τίποτα'' στο ''πάντα'', από το χειμώνα στην άνοιξη!
Ντροπή: Μα πως λοιπόν στο σπίτι της χαράς να μπω, έτσι με χέρια αδειανά; Εχθές λοιπόν κατέβηκα στην άβυσσο για να μαζέψω αυτά τα κόκκινα λουλούδια που σου αρέσουν. Φωτιά! Πολύ φωτιά, και γέλια μοχθηρά και φωνές που για φως παρακαλούν. και σκοτάδι! Και θάνατος μα τα λουλούδια ανθίζουν σαν κι εσένα εκεί.
Θλίψη : ''Μα θα τα δεχτείς από εμένα; Γιατί να τα δεχτείς; ποιος είμαι εγώ; Αν τελικά δε σου αρέσουν; Χαρά απέραντη: Τα δέχτηκες αγάπη μου φως της ψυχής μου! Χαμογελάς! Φωτίζεσαι ολόκληρη ξαφνικά. ''Ω! Μα μη λάμπεις τόσο! Δε μπορώ να σε δω! Σε παρακαλώ....
Μα εσύ δε απαντάς. Έχεις γίνει όλη πια ένα φως. ''Μα τι είσαι;'' Σε ρωτάω. ''Ένα χέρι ξαφνικά βλέπω να απλώνεται και με χαιδεύει απαλά στα μαλλιά. ''Δες! Μου λές. Είμαι εσύ και είσαι εγώ''. Τρεις λέξεις ακόμα ''Αγάπη'', ''Φως'', ''Αλήθεια'', και μετά σιωπή απέραντη. Σιωπή που κρατάει ώρα. Αιωρείσαι!
Με σηκώνεις στον αέρα και άλλες τρεις λέξεις....'' Νιώσε'', ''Άκου'', ''Ζήσε!'' Και μετά....πάλλι σιωπή. Και το χέρι σου πια με αγκαλιάζει ολόκληρο! Μα πόση ζέστη μπορεί να έχει μια αγκαλιά! Μα ξάφνου, κάτω με δύναμη με ρίχνεις, Και πέφτω ξανά στην μαύρη τρύπα.. Ξανά στο σκοτάδι. Μου χαμογελάς όμως. Δε φοβάμαι!
Ζάλη! Μα δεν είναι ίλιγγος, πολύ φως ακόμα...Τα μάτια να ανοίξω δε Θέλω! Τα μάτια πάντα προδίδουν! Αλήθεια θέλω να δω. Όχι άλλο ψέμα. Φωνάζω...τα δάκρυα μου τρέχουν. ''Που είσαι! Βοήθεια!'' Μα κάτι αισθάνομαι να χαιδεύει το χέρι μου και λες και τη φωνή σου ακούω: ''Σώπα... εδώ είμαι!''
Εδώ είσαι λοιπόν! Δεν έφυγες ποτέ! τα μάτια μου ακόμα τρέχουν, μα τώρα δάκρυα χαράς. Είσαι εδώ ακόμα. Γιατί είσαι όνειρο και τα αληθινά όνειρα, αυτά που κάνουν δυο μαζί, ζουν για πάντα. Είναι εδώ για εμάς κι ας τους γυρίζουμε την πλάτη από φόβο.. Τον ίδιο φόβο που μας σταματάει τις λέξεις να πούμε.. Αλήθεια, ψέμα, όλα ένα. όλα μπερδεμένα στα μυαλά των ανθρώπων!
Μα ξημέρωσε πια. Τρεις λέξεις ακόμα και μετά μπορείς να φύγεις ! Τρεις λέξεις θέλω από εσένα και μετά επιστροφή στην άχαρη πραγματικότητα. Το χέρι σου ψάχνει το δικό μου. Γυρνάς προς το μέρος μου. Το στόμα ανοίγεις και σαν τραγούδι ακούγονται οι λέξεις από τα χείλη σου. ''Νιώσε!'', ''Άκου!'', ''Ζήσε!''
Το στόμα μου μένει ανοιχτό και δεν ξέρω αλήθεια τι ζητάει. Να βρει λέξεις να σου απαντήσει; Ή μήπως το δικό σου γυρεύει; Απάντηση δεν έχω...μα λες και ξαφνικά, οι λέξεις να μην έχουν νόημα όταν σε έχω δίπλα μου. Μόνο το άγγιγμα, το χάδι, το φιλί. Μόνο οι αισθήσεις.... ''Νιώσε''.. Θυμάμαι! Αυτό είναι!
Τώρα ξέρω τι θέλει αυτό το στόμα να κάνει...
Σε φιλώ για άλλη μια φορά σαν ‘’τότε, σαν ‘’Τώρα’’, σαν ‘’πάντα’’. Και πριν η μέρα σε πάρει από κοντά μου άλλη μια φορά, όρκο σου δίνω ιερό πως θα βρεθούμε ξανά. Τη νύχτα πάλι. Εκείνη την ιερή στιγμή που Ήλιος και Σελήνη αγκαλιάζονται. Εκεί θα σε δω! Στο τρίτο σύννεφο δεξιά, στο ναό που φτιάξαμε για εμάς. Στον ναό της Αγάπης. Γιατί μόνο εκεί οι εραστές ζουν. Τη μέρα δέσμιοι μιας μοίρας που τους θέλει μακριά, τη νύχτα ονειρευτές παντοδύναμοι! Μα πρέπει να φύγεις…. Ξημέρωσε πια και τι λέξη άλλη να σου γράψω αφού μέχρι και το μελάνι με πρόδωσε!
Σκέψεις.....λέξεις...αναστεναγμοί...σκέψεις ξανά. Πότε θα τελειώσει; Βαρέθηκα! Ας τα βάλω πια σε μια τάξη....Θέλω να ζήσω!
[align=center]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
