| |
[align=center]
Αν τώρα στη ζήση μου αυτή είμαι τελματωμένος
αισθάνομαι δυο εαυτούς καλά κομματιασμένους
ο ένας μου λέει πάντοτε αγάντα μη ραγίσεις
ο άλλος μου τσιγκλά το νου τι θέλεις πια να ζήσεις.
Στην μοναξιά της μοναξιάς αισθάνομαι χαμένος
μα μες τους δρόμους του χαμού είμαι δικαιωμένος
κυκλώνες, πούσια πέρασα με πότισε η αλμύρα
θύμα πάντοτε έπεφτα σε ανθρώπους και στη μοίρα
Ρίχνω στη ζήση μου ματιά από τα περασμένα
κάθομαι και φυλλομετρώ τ' απαριθμώ ένα-ένα
γλυτώσαμε απ την θάλασσα και τώρα τι μου μένει
απου του μέλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει.
καλημέρα στιχοπαρέα
στείλτε μου βροχή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
