| |
Δεν γυρίζουν τα ρολόγια στην Αθήνα
Μένουν στάσιμες οι ώρες της χαράς
Άδεια βράδια προδωμένα στην αγρύπνια
Εφιάλτης τ' όνειρο που κυνηγάς...
Δεν μυρίζουν γιασεμιά πια τα τσιμέντα
Δεν ακούγονται πουλιά στη γειτονιά
Κατεβάζεις στο μπαλκόνι σου την τέντα
Και βυθίζεσαι μέσα στη σκοτεινιά...
Μια ψυχρή και θλιβερή ακινησία
Άδεια πρόσωπα στους δρόμους.. στο μετρό
Μια ασήκωτη στα στήθη ασφυξία
Και εγώ τις αντοχές μου να μετρώ...
Δεν με νοιάζει αν το έχεις συνηθίσει
Αν βολεύεσαι στην άχρωμη ζωή
Δεν υπάρχει πια κανείς για να με πείσει
Πως θα ζήσω όπως έζησες εσύ...
Να προσμένω μία σύνταξη της πλάκας
Να γεράσω στο γραφείο της ντροπής
Να μου δίνει εντολές κάθε μαλάκας :
"Να προσέχεις κάθε ώρα τί θα πεις !"...
Εγώ θέλω να πετάω σαν το γλάρο
Ν' ανασαίνω την αλμύρα του αφρού
Να κινάω για ταξίδια δίχως φάρο
Στα πελάγη του απέραντου νερού...
Κουρασμένη απ' τον κάματο της μέρας
Με δυο στάλες της βροχής να ξεδιψώ
Στα μαλλιά μου να χορεύει ο αγέρας
Και στο πλάϊ μου να σ' έχω.. σαν Θεό...
13-12-2017
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
