| |
Σεργκέι Γεσένιν: ο δολοφονημένος αυτόχειρας του Τρότσκι!
Ναι, εγώ δεν είμαι φτιαγμένος
για μια ήρεμη ζωή και γέλια.
Και όσο πιο μικρός ο δρόμος μου
τόσο καλύτερες οι πτώσεις μου»1
Ο Σεργκέι Γεσένιν ήταν ένας ταλαντούχος ποιητής από φτωχή αγροτική οικογένεια που είχε πιστέψει την Ρωσική επανάσταση. Οι επαναστάτες μπολσεβίκοι που πήραν στα χεριά τους την Ρωσία ήταν κατά 90% Εβραίοι και είχαν πάντα δυο φατρίες! Η μια πλευρά ήταν αυτή του Τρότσκι, άνθρωποι των γραμμάτων εκδότες εφημερίδων συνήθως και καλλιτέχνες της προπαγάνδας! Φυσικά ήταν αυτοί που κρατούσαν τα λεφτά των σιωνιστών τραπεζιτών στα χεριά τους για την πληρωμή του στρατού.
Και η άλλη πλευρά του Στάλιν που σου μάθαινε ότι: Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος!
Όλοι τους Εβραίοι πλην του Λένιν (που ήταν μεν Εβραίος αλλά, βαπτισμένος χριστιανός)
«Το ότι ήταν όλοι Εβραίοι στην καταγωγή το αναφέρω διότι οι 13 υπέρ πλούσιες Σιωνιστικές οικογένειες που οργανώνουν εδώ και 300 χρόνια τις επαναστάσεις πάντα τους Εβραίους βάζουν να τους κάνουν τις δουλειές.
Είναι το σύστημα τους αυτό διότι όταν τους πάρουν χαμπάρι έχουν έναν έτοιμο λαό να ρίξουν το ανάθεμα!
Το όφελος τεράστιο είναι πολύ σημαντικό να έχεις έτοιμα εξιλαστήρια θύματα, όπως είναι οι μειονότητες των
γκέι, των Γύφτων, των Εβραίων κλπ. Διότι σε μια επανάσταση ο κόσμος ξέσπα σε αυτούς και εσένα που είσαι
ο βασικός ένοχος, σε αφήνουν ήσυχο με όλα τα οφέλη που έχεις μέχρι τότε! Και ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι εάν φορολογηθεί ο μεγάλος πλούτος δεν θα υπάρχουν πεινασμένοι πια στην γη, το θεωρούν ακατόρθωτο
και χλευάζουν το ποίημα μου που στη ουσία αυτό λέει!»
Κουράστηκα να ζω…
Κουράστηκα να ζω στη πατρική μου γη,
με τη νοσταλγία των εκτάσεων του μαύρου σταριού∙
θ’ αφήσω την καλύβα μου,
θα φύγω σαν ένας αλήτης και ένας κλέφτης…
Θα γυρίσω στο πατρικό σπίτι
να χαρώ τη χαρά του άλλου.
Και μια πράσινη νύχτα, κάτω από το παράθυρο,
με το μανίκι του πουκαμίσου μου θα κρεμαστώ.
Ασημένιες ιτιές δίπλα στο φράχτη
θα κατεβάζουν το κεφάλι ακόμη πιο γλυκά.
Και χωρίς να πλυθώ, χωρίς καμιά τελετουργία,
θα θαφτώ κάτω από τα ουρλιαχτά των σκύλων.
Το φεγγάρι θα συνεχίζει να κωπηλατεί στον ουρανό,
χάνοντας τα κουπιά του στα νερά των λιμνών∙
κι η Ρωσία θα είναι πάντα η ίδια,
χορεύοντας και κλαίγοντας γύρω από τα περιφράγματα.
Ο Τρότσκι λοιπόν είχε αναλάβει από τότε να πάρει όλους τους ποιητές και τους
ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών με το μέρος τους.
Αυτό το εξάπλωσαν σε όλη την Ευρώπη από τότε οι Εβραίοι κομουνιστές!!!
Όποιος ποιητής, συγγραφέας ή διανοούμενος έγραφε κάτι κόντρα στην
Σοβιετική Ένωση, περνούσε από δικαστήριο!
Και εάν ήταν διάσημος και δεν μπορούσαν να κατασκευάσουν την καταδίκη του...
τότε αναλάμβανε ο Στάλιν και η παρέα του!
Έτσι και ο Σεργκέι Γεσένιν έγινε φίλος με τον Τρότσκι και την παρέα των τότε ποιητών
και συγγραφέων της εποχής, μάλιστα τον βοήθησαν κιόλας στα πρώτα του βήματα!
Λίγα χρόνια μετά όμως κατάλαβε ότι οι Εβραίοι μπολσεβίκοι που είχαν πάρει στα χέρια
τους την Ρωσία, όχι δεν έδωσαν την εξουσία στο λαό και τους αγρότες όπως είχαν
υποσχεθεί αλλά, τους δέσμευαν ακόμη και τις λογιστές σοδιές τους!
Μη μπορώντας να το χωνέψει ο Σεργκέι, ήταν που ήταν μελαγχολικός τύπος
με όλα αυτά το είχε ρίξει στις κραιπάλες.
Ποτά, γυναίκες, άντρες, ξενύχτια, κλπ.
Παράλληλα έγραφε και μερικά ποιήματα αλλά αυτή την φορά όχι υπέρ της επανάστασης.
Παντρεύτηκε μια αρκετά μεγαλύτερη του Αμερικανή και ταξιδέψε στην Αμερική!
Ο γάμος δεν κράτησε πολύ και γυρνώντας πίσω στη Ρωσία έγραψε το ποίημα
«η χώρα των απατεώνων»!
Αυτό ήταν ΚΑΤΕΤΑΓΕΙ στους ΦΑΣΙΣΤΕΣ Αμέσως!!!
«Ο φίλος του» Ο Τρότσκι έτρεξε να τον βοηθήσει, του προξένεψε την εγγονή του Λ. Τολστόι.
Ο Γιεσένιν όμως δεν δέχτηκε να υποταχτεί στο καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης!
Σε δυο μήνες χώρισε και αποφάσισε να βγει μπροστά να γράψει
ποιήματα για να μάθει την αλήθεια ο Ρωσικός λαός!
Να είσαι ποιητής – ίδια ζυγίζει,
σα να τραβάς στη σάρκα χαρακιές
και στο ζεστό σου αίμα που αναβλύζει,
τ’ αγρίμια να ξεπλένουν τις ψυχές.
Να είσαι ποιητής που λεύτερα σκαρώνει,
στίχους όσο πιο όμορφους μπορεί -
του αηδονιού η καρδιά δε βαλαντώνει,
τον ίδιο το σκοπό σαν κελαηδεί.
Ξένο κελάρυσμα και ψεύτικο το τέλι,
του καναριού όπως καμώνεται λαλιές.
Κι ας είναι με φωνή βατράχου – θέλει,
τραγούδι ατόφιο ο κόσμος να του λες.
Το παρατράβηξε ο Προφήτης στο Κοράνι,
σαν του κρασιού σφράγισε τους κρουνούς,
μα στο πιοτί ο ποιητής κράτει δεν κάνει,
μεθά όσο θε και δε λογά βασανισμούς.
Κι' όταν την πόρτα της αγάπης του ανοίγει,
και τήνε βρίσκει μ’ άλλο ταίρι αγκαλιά,
νερό στις φλέβες του ζωής τού πνίγει
την οργή — μαχαίρι δεν της μπήγει στη καρδιά,
Παρά της ζήλιας της καυτής αρπά το μπράτσο,
σιγοσφυρίζοντας ως του σπιτιού του τα στενά:
« Και τι μ' αυτό; αγύρτης θα πεθάνω στο σουλάτσο,
είναι στα χιόνια μαθημένα τα βουνά...».
Έτσι βρήκε την ευκαιρία το Εβραϊκό λόμπι να τον καταδικάσει σαν προδότη του έθνους.
Από εκεί και πέρα ανέλαβε Ο Στάλιν!
Τον δολοφόνησαν μεταμφιέζοντας τον φόνο του σε αυτοκτονία από την μυστική λενινιστική αστυνομία,
και ο φίλος του Τρότσκι δεν μπόρεσε αυτή τη φορά να τον προστατεύσει.
Ο Εβραίος ιατροδικαστής έγραψε: Με σπασμένο το κρανίο από αιχμηρό αντικείμενο είχε την διαύγεια
να γράψει με αίμα το κύκνειο άσμα του και μετά να κρεμαστεί!
Το τελευταίο ποίημα του:
Έχε γεια, φίλε μου, έχε γεια.
Στο στήθος μου, καλέ μου, σ’ έχω.
Μα τώρα κι αν χωρίσουμε
Στο μέλλον θα συναντηθούμε.
Έχε γεια, φίλε μου, χωρίς χέρι, χωρίς λέξη,
Μην πενθείς, τα φρύδια μην τα θλίβεις, –
Νέο δεν είναι σε τούτη τη ζωή το να πεθαίνεις,
Και φυσικά, ούτε και να ζεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
