| |
Της νύχτας οι οροσειρές
μ αγάλματα γεμάτες και φωνές
μα οι καμπύλες σου φτιαγμένες με υποσχέσεις
Δικός μου είναι ο πυρσός
που φωτίζει αφηγήματα καθώς
η παιδική σου ηλικία φταίει για όλα
δικός μου είναι ο πυρσός
θα σου το λέω διαρκώς
γιατί είσαι μονίμως τεθλασμένη
Έκανα σφεντόνα τα νοήματα
έτσι ή αλλιώς εγώ ένα απ τα θύματα
και τριγυρίζω τώρα στα συντρίμμια
Προσπάθησα - δε λέω- να γαληνέψω
να χτίσω τοίχους τη γλώσσα μου να δέσω
είναι καλό να μην μεθώ αφού έχω πάθει τόσα
Κι έγινα κύμα σιωπηλό
να έρχομαι στο βράχο σου χωρίς σταματημό
στοιχήματα να βάζω κι ας χάνω απ τους ανέμους
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
