| |
Mια σκιά τρέκλιζε στο μονοπάτι της απελπισίας
σε κάθε βήμα της ένιωθες τον πόνο της δυστυχίας.
Ήταν η ανάσα της πνιγμένη στον οίνο της ευτυχίας
που ξεγελά εφήμερα τα κουρέλια της απορίας.
Έκανε μια στιγμή να ξαποστάσει, για να ξεχάσει
και έγειρε το κορμί της στην αμμουδιά του ονείρου
εκεί που είχε ερωτευτεί τα μάτια του πελάγου
που είχε γνωρίσει τον πρίγκιπα του παραμυθιού.
Μα ήταν περασμένη η ώρα κι η μνήμη ήταν θολή
οι σκέψεις είχαν μαυρίσει και το κεφάλι όλο βοή!
Και ο περαστικός την κοιτούσε με μια ματιά βλοσυρή
Ω! Φύγε τι ζητάς εσύ από της θλίψης τη στιγμή;
Ένας θόρυβος... ίσως μια μουσική, ίσως μια φωνή
της είπαν σήκω απομακρύνσου γρήγορα από εκεί
υπάρχει σκοτάδι πολύ και αυτή είναι ακόμη η αρχή
το γαλάζιο που αγαπάς το βαστά η ανατολή.
Τα βήματα έγιναν γοργά σαν τον χρόνο που κυλά
και η ελπίδα την τραβούσε σε άλλη γειτονία.
Και καθώς χανόταν στου δρόμου τις λερές γωνιές
Ω! Κρυφά την ακολούθησαν νέες σκέψεις πονηρές.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
