| |
Αν θές να πείς
Ονόματα για το νησί
Πες βαριά μυλόπετρα ψυχής
Αγκωνάρι της γενιάς μου για ζωή
Της φυλακής μου επεκτατισμός
Τώρα που ζητώ ένα στίχο να κρυφτώ
Και η Αμμόχωστος καημός
Ξεμπουκάρει η απελπισία και το κενό
Πικραίνει πια το μέλι
Μετάλαβε το,αν πεθύμησες πολύ
Και καθάρισε από της λήθης τη νεφέλη
Το αίμα και την αγιάτρευτη πληγή
Κυλάει ο καιρός
Και στα μεσοδιαστήματα των αστραπών
Έρχεσαι μ'επιδέσμους φώς
Τι γυρεύεις μες στη σκόνη των καιρών;
Έμαθα με τα χρόνια
Κάποτε να σε ξεχνώ
Κι ας λαλούν κάθε ξημέρωμα για σενα τ'αιδόνια
Κι η πατρίδα ανήλικο μωρό
Μα εσύ κάνεις το ταξίδι
Κι έρχεσαι όνειρο λυπητερό
Σαν φριχτό της τρέλας μου παιγνίδι
Κόκκινο σημάδι,κόκκινη φλόγα στο μυαλό
Ξέρεις,κι όμως παραμονεύεις
Στης μεγάλης σάλας τον καθρέφτη
Συνωστίζεσαι για ν'αγναντεύεις
Της οδύνης μου τον πυρετό που δεν πέφτει
Κι ύστερα ανάμεσα στους κάμπους της Μεσαορίας
Και μέσα από αίματα μιλιούνια
Ξαναγυρνάς με ίχνη μιας επιθυμίας
Στου Πενταδαχτύλου τα κορφοβούνια
Έτσι αδειάζει ώρες ώρες η ζωή
Στα σύνορα που όλο μικραίνουν
Η χτεσινή και η σημερινή
Στα ερείπια που όλο πληθαίνουν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
