| |
Το χειμώνα που σιμώνει
και τα βήματα στο χιόνι
θα βυθίζονται,
η νυχτιά που μεγαλώνει
θα σου γνέφει πώς
οι μόνοι αντικρίζονται,
στην αγάπη και στο κρύο
στου έρωτα το τόσο θείο
τρέμισμα
και θα νοσταλγείς να ηχήσει
λέξη που ’χει πια σιωπήσει
κ’ ήταν γέμισμα
Μια οδύνη η σκιά που ξεμακραίνει
αναμνήσεις που τις παίρνει και πηγαίνει
δίνει σχήματα βαδίσματος στο χιόνι
που αργοσβήνουν με τον χρόνο που τελειώνει.
Μια οδύνη η Άνοιξη που χειμωνιάζει
και πεθαίνει μες στο βλέμμα που σου μοιάζει.
Μια οδύνη το Φθινόπωρο που φεύγει
κι ο Χειμώνας στα εσώψυχα που οδεύει.
Ο χειμώνας
αν θα μείνει στη ζωή μας
σταλαγμίτες θα σμιλέψει στην ψυχή μας
και του έρωτα ετών θείο αδράχτι
που αγκαλιάζαμε σφιχτά,
θα γίνει στάχτη.
Ο χειμώνας
-τραγική μορφή οδύνης-
θα τον βλέπεις
με την έκφραση εκείνης
που σου άναβε φωτιές
μες στην ψυχή σου
και στα μάτια της
κοιτούσες τη μορφή σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
