| |
Η άνοιξη βαδίζει στο λευκό μονοπάτι της ευωδιάς
και το βλέμμα της πάντα είναι καθάριο και αθώο.
Ο ύπνος της είναι γαλήνιος και λαμπρός σαν την ξαστεριά
και σαν την κοιτάς στο πρόσωπο της αστράφτει το φεγγάρι.
Ο έρωτας ξυπνάει σαν ακούσει το τραγούδι της
και αποζητά την όμορφη κόρη του παραμυθιού
για να τη στολίσει με τη φωνή του πόθου και της φωτιάς
που σαν ανάψει γύρω της σκορπίζει τις νότες της καρδιάς.
Τι ωραία να νιώθεις την ανάσα και τον χρόνο της
που στο πέρασμα τους αφήνουν όμορφα χρώματα και ανθούς
που στην άκρη των δακτύλων τους ζητά να πιαστεί η θλίψη
για να σβήσει την ερημιά της και λίγο να χαμογελάσει.
Άσπιλο είναι το βήμα της σαν την κάτασπρη ψυχή της
και η αγκαλιά της το πιο όμορφο πράσινο λιβάδι
που αγαπάνε οι πεταλούδες και τα αερικά
και μες στην αυλή του γελούν και τρέχουν μικρά παιδιά.
Και μη ρωτάς ποιο είναι το όνειρο της μα ζήσε το
και μη σε μέλλει ποια η αποστολή της μα αγάπησε.
Και όσο και αν τα αγρίμια σκίζουν το φόρεμα της
εκείνη θα φέρει στο τέλος το αύριο στη φωλιά τους.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
