| |
Ποτέ δεν έσβησα κανένα αστέρι,
και όλα μαζί μου τραγουδούν σιγά,
είναι ευρύ της άνοιξης το χρώμα,
κι ελίσσεται σα μια κλωστή μακριά.
Ελίσσομαι κι εγώ με την ψυχή μου,
να φτάσω αυτά τα φώτα τα μικρά,
που τρεμοπαίζουν σαν δακρύζουν,
και η βροχή τους με χτυπά απο μακριά.
Έχω λεπτύνει τόσο να μπορέσω,
να αγκαλιάσω πια αυτό το νήμα,
που τα χνούδια των ανθών με σημαδεύουν,
καθώς κυλάω στου ορίζοντα το βήμα.
Δε μπορώ πια να διακρίνω,
το χρώμα απο τη μυρωδιά,
είναι όλα εσυ κι εγώ αιθαίρας,
που σιωπηλά κυλάει στη στεριά.
Πόση να είναι η δύναμή σας,
στοιχεία, στοιχειά μιας ψυχής,
αμα φυσήξει ίσως μια μέρα,
στο σέλας να χαθώ με μια πνοή...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
