| |
Είπα το παραλήρημά μου
Στην άκρη του δρόμου που ακολουθώ
Εύκολη πια η περπατησιά μου
Το ιδανικό μου τόσο απλό και ταπεινό
Το άγγιγμά σου αποκαλύπτει τα χρώματα
Των κοιμισμένων μου βυθών
Που πλημμυρίζουν κάθε ξημερώματα
Με θυμιατό δικών σου τραγουδιών
Τον ουρανό μου τον κατέχει μια ελπίδα
Που μου βάζει στο χέρι ένα κλειδί
Την πόρτα της ανοίγω στη δική σου πατρίδα
Χωρίς δειλία να δώ τη γυμνή σου ψυχή
Σου δείχνω τις βαθιές χαρακιές
Που μου άφησαν οι πληγές των αιώνων
Ποτέ δεν ήμουν αετός στις εσχατιές
Να ζήσω θέλω στο τέλος τόσων αγώνων
Να ζήσω θέλω με αγάπη και λυρισμό
Νάβρω κάποιο ρυθμό δικό μου
Άπειρη αγάπη γυρεύω κι ουρανό
Για νάχω εσένα αύριο στο πλευρό μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
