| |
Νύχτα κι αδιάβατο
ένα σοκκάκι,
άστρο δεν φάνηκε
στην παγωνιά,
της νύχτας τ’ όνειρο
μες στο δισάκι.
Ποιος Θε’ μου άντεξε
τη λησμονιά
Νύχτα κι ερήμωσε
πάλι η πλατεία
το άστρο για έρωτες
παλιούς μιλά.
Γριά αφτιασίδωτη
η πολιτεία
υφαίνει όνειρα
και τα πουλά
Νύχτα και φάνηκες
σαν οπτασία
σπουργίτι αδύναμο
που σπαρταρά.
Τα χείλη σμίξαμε
στην υγρασία,
ποιος Θε’ μου άντεξε
τόση χαρά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
