| |
Έφυγες σαν δάκρυ, πριν την ανατολή, στα κρυφα με ενα κόκκινο παλτό.
Θύμιζες ποίηση,σε ένα θλιμμένο πρωινό.
Βαλίτσα, κλειδιά στο χερι, σε περίμενα στην άκρη στο στοιχειωμένο μου πλατό.
Έφυγες σαν χειροκρότημα, λίγο πριν νυχτώσει, μα η ματιά σε είχε προδώσει.
Θύμιζες άστρο,μοναχικό σε ουτοπικό ουρανό.
Μάτια σαν σπίθες,φλόγες μυστικές
σε περίμενα, μα σε κυρίεψε το χθες.
Έφυγες σαν χαμόγελο,εκείνο το μεσημέρι,γελούσαμε γινόταν χαζομερι.
Θύμιζες ήλιο
και σαν φεγγομπολουσες, οι ηλιαχτίδες χόρευαν σαν με φιλούσες
Ήρθε ο άνεμος σου πήρε την λαλιά και πότε δεν ξαναβγαλα μιλια.
Έφυγες σαν τέχνη, που δεν είχε τελειώσει ακόμα, ανεκπλήρωτη μέσα σε ενα άλλο σώμα.
Θυμίζες χρώμα που ειχε ξεθωριάσει ,μα ο πίνακας ήταν γεμάτος δράση.
Στο πέρασμα του χρόνου ξεχάστηκες για παντα και χάθηκες μέσα σε μια θλιβερή μπαλάντα.
Έφυγες σαν ιστορία, που δεν γραφτηκε ποτε της μα μαυρο το μελάνι και η πλοκή της μπερδεμένη.
Θύμιζες γλυκό ταπεραμέντο μέσα σε ένα κλουβί εγκλωβισμένο.
Έφυγες και σαν είχε ξημερώσει την ζωή μου για σένα είχα δώσει.
Έφυγες...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
