Τις νύχτες που 'χει ξαστεριά ο νους του κόκκινο κρασί ζητά
για να γιατρέψει τους στεναγμούς που 'χουν τις πιο βαθιές πληγές
από ένα έρωτα κρυφό σε 'να ταξίδι μακρινό
που το αγέρι το γλυκό του φέρνει μπρος σαν φως λαμπρό.
Το δάκρυ του σμιλεύει το λευκό του βότσαλου το σκληρό
που σαν το κοιτά η κορασιά που ΄χει φυλαγμένη στην καρδιά
την αγκαλιά του ονειρεύεται που 'ναι σπαρμένη με φιλιά
που σε ΄κείνη στέλνει με κύματα γλαυκά κάθε βραδιά.
Κρυστάλλινος ο ήχος της γαλήνης που η σκέψη γυρεύει
στα πέλαγα της ψυχής που το άγνωρο βασιλεύει
και μες στο άσπρο της πνοής της της πιο αγνής στιγμής της
το βλέμμα του φιλά τα χείλη τα καυτά ΄κείνης που αγαπά.
Και μες στο άστρο της αυγής της πιο δροσάτης εποχής
ανθοί χορεύουν στη σειρά για δυο κορμιά που 'ναι μακριά
για να τους δώσουν τη χαρά και των χαδιών τη ζεστασιά
πριν έρθει ο χρόνος και η φθορά και τα πάρει η σκοτεινιά
