| |
[color=black][font=Comic Sans MS]Τούτη η ψιλή βροχή του Μάρτη
Είναι μια παγκόσμια συνωμοσία των εραστών
Εξόχως ρομαντική
Γίνεται κλίνη υδάτινη, φωλιασμένη στην αιτία πριν απ’ το χρόνο
Ποια χώρα άραγε ηλιοσπαρμένη
Μουγκρίζει απ’ τις βαθιές σπηλιές, σαράντα ημέρες τώρα
Θαρρείς και ακούγεται θρήνος για τον παράδεισο
Τούτη η ψιλή βροχή ηχεί, ναι
Συνοδεύει την ελευθεριότητα του σαρκασμού
Μέλος αυτής της συνωμοσίας
Εραστής που αποκηρύττει τους ξαφνικά οπαδούς
Τον βαπτιστή και τον αιώνα της άποψης
Που αρνείται του ανδρός την πανωλεθρία
Της γυναικός την καταρράκωση
Είμαι νεκρός λογικής
Πλημμελής ίσως συναισθημάτων
Είμαι παιδί που ψαχουλεύει τα άνθη, στο ζόφος των απανθρακωμένων ονομάτων.
Η ελπίδα μου στοχάσθηκε
Κοιτώντας το ομοιόμορφο κτήνος
Η ελπίδα μου ετράφη
Από τα σχέδια όπου με αγριότητα κάνατε για εκείνη
Τώρα δα,
Με το τσιγάρο μου ξιφομαχώ , το σύννεφο
Πληγώνω το σύννεφο
Τούτη η ψιλή βροχή
Ερεθίζει το γυμνό της στήθος
Προκαλώντας τον θαυμασμό των τυφλών
Και την ζήλεια της άνοιξης
Να , μες το ροδόχρωμο φως επιστρέφει
Θα υπερνικούμαστε πάλι από το κάλλος το απροσμέτρητο
Τα λυτά μαύρα σου μαλλιά, πολεμικά άλογα
να μαζέψεις, να ξεφύγουμε της ήττας
Και θα επανέλθουμε στη θέση μας
Στο υψηλό οχυρό μας
Τους ενός μας η λεγεώνα, με γόνατα λυμένα
Μετά τη βροχή
Στο πρώτο λάθος του χελιδονιού
Και το πασίγνωστο τέλος.[/color][/font]
{Α}
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
