| |
Περίμενε τη νύχτα στη σιωπή,
να ‘ρθει εκείνη πάλι να τον δει,
να μιλήσουν ως στην ανατολή,
για της αγάπης τους τη διαδρομή.
Το παράθυρο ήταν ανοιχτό,
για να χαζεύουν τον ουρανό,
και ‘κείνο το άστρο το λαμπρό
που ήταν μονάχο και αυτό.
Το φεγγάρι... το λαχταρούσαν!
Το χρυσό του...το αγαπούσαν!
Στους κήπους του περπατούσαν
και στις ακτές του κολυμπούσαν.
Ένα κερί που λιώνει η ζωή.
Μια σκιά...γιατί μας ακολουθεί;
Γλύκανε τις στιγμές ένα φιλί'
ξημέρωσε και δεν ήταν πια εκεί...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
