| |
Πόσες φορές, ως έλιωνε η στερνή χιονιά
στον ήλιο του Απρίλη,
ό,τι που άνοιγε η γη τις βρύσες του νερού,
της ζωής το τραγούδι ν’ αρχινίσει και πάλι
η Άνοιξη στις πέτρινες γούρνες,
μακρινοί μας προγόνοι,
του φεγγαριού τους κύκλους διαβάζοντας
και τις φωνές των πραγμάτων,
ανηφορίσαν σε τούτα τα απόκορφα
τη βουλή του Μεγάλου Θεού τους να πάρουν.
Προπάτορες του χαλκού και του λίθου
«…Απειρέσιοι …εν μεν Αχαιοί
εν δε Ετεόκρητες μεγαλήτορες
εν δε Κύδωνες, Δωριέες… τε Πελασγοί…».
Όλες εκείνες οι φυλές του Ομήρου
που σμίξαν το χρώμα τους σε τούτο το τοπίο
που σμίξαν το αίμα τους σε τούτο το νησί,
μέσα στο ίδιο φως χωνεμένες,
μέσα στον ίδιο λόγο, τον Ελληνικό,
ψάλλοντας τους παμπάλαιους ύμνους
της Ορείας Μητέρας,
ήρθαν εδώ κι εγονάτισαν
μπροστά στης ζωής το μυστήριο.
Μετά το στερνό μακελειό των ανέμων
που ανοίγει η ομορφιά τα παραθύρια
κι ο έρωτας ξετινάσσει τα φτερά του.
* * *
Μετά των στοιχείων το πέρασμα
που αφήσαν βαθιές τις οπλές τους
πάνω στη στάχτη των κεραυνών,
ιερές πομπές, ως σε αγγείο,
με μπροστάρη τον πολέμαρχο ήλιο,
παίρναν λοξά τις γάγλες του βουνού
κι ανηφορούσαν με ελπίδες κατάφορτοι
στις θεόρατες ετούτες κορφές
με τα ενεργά ηφαίστεια της μνήμης,
εδώ, στα μιτάτα του μύθου,
στις πλαγιές των ανεμόδαρτων θρύλων,
στης Ιστορίας τα μεγάλα περάσματα.
Λιτανείες μακρόσυρτες απ’ τις πλαγιές
των ποιμένων,
απ’ τα σπαρμένα χωριά του πράσινου
κάμπου
κι από λαμπρές πολιτείες παλαιών
βασιλέων.
Άντρες λυγερόκορμοι
με τα χέρια σκληρά δουλεμένα
στο δρεπάνι, τ’ αλέτρι
και στις βαριές τις μυλόπετρες,
με το μαχαίρι σφιχτά στο ζωνάρι
και τον ήλιο κατάσαρκα,
με τα μαλλιά των κυμάτων ριγμένα στους
ώμους τους,
μ’ οψιανό βαθιά ξυρισμένοι.
Γυναίκες αρχόντισσες
με τις λαμπρές φορεσιές τους
με κοχύλια και χάντρες στον άσπρο λαιμό τους
με τ’ αρώματα και τα κόκκινα χείλη.
Μητέρες γεννήτρες με χιτώνες καλόφαντους,
μ’ εξουσία και λόγο.
Ιέρειες με τα φίδια στα χέρια,
γαλακτοφόρες γυμνόστηθες καλοπλέξουδες
κόρες
με κορδέλες χρυσές στα μαλλιά τους
και τα ζάλα του έρωντα κεντημένα στα
κάλλη τους,
με τα μύρα του Απρίλη μες στις υδρίες.
Πλήθη θνητών,
μύστες, ονειροκρίτες και μάντεις,
αστρονόμοι και θεοί ξενομπάτες
απ’ τα νησιά της πράσινης θάλασσας
κι από μέρη μακρινά της Ασίας.
Σγουρόμαλλοι Φοίνικες
που νύχτες ολόκληρες διάβαζαν
τους δρόμους των άστρων,
μυστικές φωνές των κυμάτων γροικώντας,
ήρθαν με τάματα χαλκού και πορφύρας
με λιβάνι και μύρα στα χέρια.
Φαμέγιοι, ξωμάχοι
του βουνού και του κάμπου,
μαστόροι του πηλού και της πέτρας,
εμπόροι του χαλκού, καραβοκύρηδες,
του λαδιού τρανοί μεταπράτες,
θαλασσόδερτοι ναύτες
με την αρμύρα της θάλασσας
στοιβαγμένη στο δεμένο κορμί τους,
με τα ναυάγια σημαδεμένα πάνω στα
λέπια τους.
Λογιστές της γραφής,
στη πλάκα που εχάρασσαν
γραμμές αριθμών και σχήματα ζώων.
46 Κωνσταντίνος Καργάκης
Βοσκοί τυροκόμοι απ’ τις γύρω κορφάδες
με κριούς βροντοκούδουνους στων θεών τη θυσία
μ’ αραγούς και κανίσκια
και μυζήθρες που έσταζαν στα πλεχτά τουπομάδαρα.
Μελισσοκόμοι λευκόμαλλοι
με κερήθρες κι ανθόμελο.
Δούλοι μ’ ατσάλινα σώματα
με λουρίδες χρυσές στολισμένοι,
που με σέβας αρχόντους και πρίγκιπες σήκωναν
στα λαμπρά τους φορεία.
Τόσες και τόσες φορές
όλοι εκείνοι, οι μακρινοί μας προγόνοι,
του Νοτιά τ’ ανοιχτόκορμου
τη ζεστή την ανάσα ακλουθώντας,
περνώντας τ’ ακρόδασο
με τα πρώτα κρινάνθια να δουλεύουν το φως
και της πέρδικας το ζάλο να χαράσσει τα χνάρια του
σε τούτη τη μινωική τοιχογραφία,
ήρθαν στο πανηγύρι του Μεγάλου Θεού
με τάματα κι ελπίδες φορτωμένοι.
Τόσες και τόσες φορές ο μεγάλος Εκείνος θεός,
ο πλασμένος από σάρκα, οστά κι από μύθο,
ευλογία και νόμους παρέδωσε
στον πηλό του ανθρώπου,
σωστά να κυβερνήσουν οι αρχόντοι
ετούτο της Κρήτης το νησί
και ν’ απλώσουν την εξουσία τους
πάνω στο πέλαγο.
Κι εβλαστοσύραν οι γενιές
κι οι μύθοι επήρανε σα στάχυα να μεστώνουν.
Δολίχοι νόμοι δωδεκάδελτοι
εθράφηκαν με χώμα και νερό,
στου ήλιου το καμίνι να ψηθούνε
και να στηθούν στην Αγορά,
οι περασάρηδες καιροί να τους διαβάσουν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
