| |
Είναι ο δρόμος της ψυχής άγνωρος και βαθιά μακρινός
για άλλους άγριος και μοχθηρός για άλλους λευκός ανθός.
Δύσκολο είναι να περπατάς στην αλάνθαστη της γραμμή,
για αυτό τα κρίματα τη βαραίνουν σε όλη τη διαδρομή.
Είναι το σκοτάδι ωκεανός και Συ εκεί κολυμπάς
και κάπου κάπου συναντάς φωτεινά μικρά αστέρια'
σαν τα νησιά του Αιγαίου είναι ντυμένα στα λευκά
και σου φέρνουν στη μνήμη χέλια, χαρές, έρωτες και αγκαλιές.
Χόρτασες την ύλη με τα δικά σου τα ιδανικά.
Άρμεξες από τη φύση νερό, γη, δάσος, και ουρανό.
Ζήτησες να φθάσεις πιο πέρα και από του χρόνου τη ροή,
μα έμεινες στο τέλος στο σκοτάδι μια μοναχή ψυχή.
Κι αν πεις δεν ήξερα δεν γνώριζα είμαι αθώος,
θα δεις από μακριά τις σπίθες της θλίψης που άναψες
και θα ακούς τα βήματα και τις φωνές των κατατρεγμένων
και τον βαρύ ήχο της πόρτας για 'κείνους για 'σένα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
