| |
Στης πιο ψηλής βουνοκορφής
Το χιονισμένο στέμμα,
Στον παγωμένο θρόνο της
Στον κάτασπρο της πύργο,
Κάθεται του Χιονιού η Κυρά,
Η κόρη του Χειμώνα,
Κι η παγωμένη της ψυχή
Θρηνεί στην μοναξιά της.
Γιατί όποιος νιος κατάφερνε
Στην κορυφή ν ανέβει,
Και να διαβεί του πύργου της
Τις κάτασπρες τις πύλες,
Τ’αδέρφια της οι δαίμονες
Του πάγου τα τελώνια
Τον γκρέμιζαν απ’την πλαγιά
Στην ζήλια τους απάνω.
Μια χαραυγή απ’τους πρόποδες
Εκίνησε ένας νέος
Για να’βρει το δυσπρόσιτο
Παλάτι των κορφών.
Το χέρι της Βασίλισσας
Κι αυτός θε να ζητήσει,
Για να γενεί το ταίρι της
Και βασιλιάς των πάγων.
Μ’ενα ξερό κροτάλισμα
Ανοίγουνε οι πύλες
Και μπαίνει μες στην αίθουσα
Του θρόνου ο μνηστήρας.
Με ανδρειοσύνη περισσή
Και με γοργό το βήμα
Που αντηχάει στις ψηλές
Κατάλευκες καμάρες.
Εκεί στον θρόνο κάθεται
Η κόρη του Χειμώνα
Που μ’ένα βλέμμα λυπηρό
Τον άτυχο τον νέο
Κοιτάζει που τον καρτεράν
Του πάγου τα τελώνια
Που κρύβονται μες στις σκιές
Και δόλια ψιθυρίζουν.
Μπροστά της στέκει, την κοιτά
Μα λέξη δεν στομίζει.
Παρέλυσε και σαν τρελή
Χτυπάει η καρδιά του.
Γιατί σαν την αντίκρισε
Του έρωτα το βέλος
Τον κάρφωσε και την ζωή
Του τώρα η Κυρά ορίζει.
Για την ψυχρή καρδιά σου
Των Άλπεων αφέντρα
Στου πάγου το παλάτι σου
Στο χείλος του γκρεμού
Ανέβηκα μα σάστισα
Ευθύς ωσάν το είδα
Το κρυσταλλένιο βλέμμα σου
Βασίλισσα του Χιονιού.
Και την Κυρά ο έρωτας
Τόξευσε στην καρδιά της
Και κοκκινίζουν τα λευκά
Και κρύα μάγουλά της.
Κραυγάζοντας οι μοχθηροί
Δαίμονες ξεμυτίζουν,
Στον νιο απάνω πέφτουνε
Και τον τραβούνε έξω.
Το χιόνι εκοκκίνησε
Από του νιου το αίμα
Κι από τα μάτια της Κυράς
Εκύλησε ένα δάκρυ.
Το χιόνι πότισε κι εκεί
Που έπεσε η σταγόνα
Ένα λουλούδι εφύτρωσε
Λευκό σαν την θωριά της.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
