| |
Εκεινο το βραδυ που ουρλιαζαν..
Απο φοβο ειχα κρυφτει πισω απο εμενα..
Δεν μπορω να στο εξηγησω αλλα ειναι φρικιαστκο να ακους τις τυψεις των ανθρωπων..
Αυτων των καταστροφικων διποδων με τα γαμψα βρωμικα νυχια.
Ετρεμαν τα μεσα μου και πεθαινα στην ιδεα πως θα με ακουσουν..
Κι αν?
Κι ανασανα βαθια,κρατωντας την φλογα στην εκπνοη μου..
Δεν ηθελα να καψω ουτε ενα μικρο πετουμενο, για να μπορω να κοιμαμαι τις ημερες!
ΥΓ: Μαμα, οι νυχτες ειναι πενθιμες...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
