| |
Βαθιά κοιλάδα μυστική,η πλέρια σου αγκαλιά
Γοργή ριπή κι άλλη ριπή μελιού αναδίνει ευωδιά
Τόσο είναι ποτιστικός των αρωμάτων ο δείπνος
Που ολάνοιχτα τα βλέφαρα δεν τα ζυγώνει ύπνος
Ατέλειωτα μεγάλο συμπόσιο με κερνάει
Αστραπή αμολητή στο λογισμό ξεσπάει
Όλο μεμιάς το μυστικό της μούχει πια δειχτεί
Του παραδείσου η θύρα για μένα έχει ανοιχτεί
Μιά άσωτη παλικαριά μου ξυπνάει στα στήθη
Ο γλυκασμός κι η λεβεντιά στα σωθίκα μου λές κι εχύθη
Να με ισκιάσει μάταια,ένας κόσμος δεν βολεί
Όλα ειναι έκσταση κι ο λόγος κι η σιωπή
Είσαι εσύ που δεν σε γνώριζα,τρεμάμενη καρδιά
Το φτερούγισμα το πρώτο,η ανείπωτη χαρά
Και μου ξανάνθισε η ψυχή που δεν την μέρασα ποτέ μου
Παρά μονάχα με τον στιχο και τις πνοές του ανέμου
Τη νύχτα αυτή που έγινε τ’άρρητο σου θάμα
Και το χαμόγελο σου σκότωσε το κλάμα
Και με συντρόφεψες ,μόνη στη σκέψη μου κρυφά
Και χτύπαγε η καρδιά βαθιά πολύ βαθιά
Σε μιά γιγάντια ταραχή που μου πλημμύριζε τα σπλάχνα
Ούτε χλωμή δεν εβγαινε τώρα από τα χείλη μου η αχνα
Και πια δεν απόμενε για μέ,πίσω απο κάθε σκίρτημά σου
Παρά να μάθω αγαπημένη ποιο είναι τ’όνομά σου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
